Bij de politierechter: 'ik ga er geen overval mee plegen ofzo'

“Blijf daar. Blijf! Goed zo. Baasje is zo terug. Ga maar lekker... nee blijf. Blijven zitten nou. Gewoon even blij... nee zitten. Zit. Zit!”

Paul* (52) heeft zijn fiets voor de rechtbank geparkeerd. In het karretje dat erachter hangt zit zijn hond, een kruising tussen een bulterriër en nog iets, maar die mag niet mee naar binnen. De rechtbank is verboden terrein voor honden. Haar thuislaten was ook geen optie. Paul heeft geen huis. Al zijn hele volwassen leven leeft hij op straat en in opvangcentra. Met het beetje familie dat hij nog heeft, heeft hij al jaren geen contact meer. Ook die kon hij niet vragen om een uurtje op zijn hond te passen. En dus zit er voor het beest niets anders op dan buiten wachten tot de politierechter klaar is met zijn baasje. Maar daar heeft de hond weinig trek in. Ze zit vast aan een riem, maar dat weerhoudt haar er niet van om uit de kar te springen. Hoe vaak Paul het tegensputterende dier ook oppakt en weer terug in het karretje propt.

Schietschijfjes gekocht

“Zou u anders even op haar willen letten?” vraagt Paul aan de beveiliger die bij de ingang de jassen en tassen van bezoekers controleert. “Ze bijt niet, hoor.”

In hetzelfde fietskarretje trof de politie recentelijk een illegaal nep-vuurwapen aan. Toen kwam Paul er nog van af met een waarschuwing. Althans, voor het wapen. Niet voor de gestolen fiets waar het karretje achter hing. Maar Paul is hardleers. Amper twee weken later werd hij opnieuw een balletjespistool van hem in beslag genomen. Een kennis aan wie hij het wapen had laten zien, belde stiekem de politie.

“Matennaaier,” zegt Paul. “Hij had er zelf ook mee lopen schieten. Hij vond het geweldig. Maar toen ik mijn hond ging uitlaten, stond ineens de politie voor mijn neus.”

“U was een gewaarschuwd man, waarom liep u nou weer met zo’n wapen rond?” vraagt de rechter.

“Het is gewoon een plastic speelgoedpistool,” houdt Paul vol. “Zo ziet het er ook uit. Met van die plastic balletjes.

Het is puur voor de lol. Ik ga er geen overval mee plegen of zo.”

“Als het gewoon een stuk speelgoed was, waarom verstopte u het dan?” vraagt de rechter. “Waarom moest de politie dan eerst alles overhoop halen voordat ze het in beslag konden nemen?”

“Ik had hem net,” zegt Paul. “En ik had ook net van die schietschijfjes gekocht.

Om op te oefenen.”

Pauls strafblad gaat terug tot 1984. Zijn dakloze bestaan gaat gepaard met een eindeloze waslijst van strafbare feiten en feitjes.

“Mensen hebben geen idee hoe duur het is om op straat te leven,” legt Paul uit.

“Als je ’s nachts dorst hebt, moet je gelijk naar de avondwinkel of naar een benzinepomp. Dat is zes keer duurder dan een supermarkt.”

“U kunt toch ook overdag uw boodschappen doen en dan wat bewaren voor ’s nachts?” merkt de rechter op.

“Tja...” verzucht Paul. Daar valt bij nader inzien weinig tegenin te brengen. Evengoed is hem een boete opleggen vrij zinloos. Van een kale kip valt niets te plukken. En een celstraf valt nog veel duurder voor hem uit. Elke keer als Paul moet gaan zitten brengt hij zijn hond steevast naar het beste asiel van de stad. Voor minder doet hij het niet.

“Dat beestje is het enige dat ik heb,” zegt Paul.

Voor het bezit van een illegaal nep-vuur-wapen krijgt hij dit keer een werkstraf van dertig uur. Wat zijn hond in de tussentijd gaat doen is onbekend.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.