Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert

Bij de politierechter: 'hondsdol'

Kamal is een ex-politieagent die geen vlieg kwaad doet, totdat je aan zijn hond komt. Merkte zijn vriendin.

Bij de politierechter: 'hondsdol'

Kamal* (50) is gek op honden. In het bijzonder op zijn nieuwe pup. Ook zijn vriendin Ellen is dol op het schattige beestje, zolang het maar niet op haar nieuwe bank springt. Haar eigen honden doen dat ook niet. Het is een kwestie van opvoeding, vindt ze, maar Kamal is als baasje veel te soft. Wanneer de eeuwige discussie voor de zoveelste keer hoog oploopt, bereikt haar geduld het nulpunt. Ze pakt het uiteinde van de hondenriem en geeft er volgens Kamal zo’n snok aan dat het beestje meters door de kamer vliegt.

Amper een uur later wordt Ellen door haar zus gevonden. Zwaar toegetakeld ligt ze op bed. Ze heeft een wond op haar rug, een gekneusde schouder, verschillende plekken op haar benen en haar hele gezicht is gebutst. Op haar beide wangen, op haar neus en boven haar rechteroog zijn verkleuringen te zien. In haar linkeroor zit bloed.

“Dit verbaast me,” zegt Kamal, terwijl hij op een computerscherm de foto’s van zijn vriendin bestudeert. “Ik heb haar alleen een duw gegeven. Een paar dagen daarna was ze alweer bij mij. Toen heb ik niets bijzonders aan haar gezien. Was dat dan allemaal make-up?”

Terwijl zijn vriendin de nacht in het ziekenhuis doorbrengt wordt Kamal, die 23 jaar lang bij de politie werkte, door zijn ex-collega’s van zijn bed gelicht. Aanvankelijk ontkent hij alles. Hij is die avond niet bij haar woning geweest, beweert hij tijdens het verhoor. Ook bij de reclassering, weken na het incident, houdt hij dat verhaal vol.

Volgens de officier lijkt het er op dat Kamal haar sloeg met een stuk bamboe

“Waarom vertelt u nu ineens een ander verhaal?” vraagt de rechter.

“Ik was totaal in paniek toen ik door de politie werd meegenomen,” herinnert Kamal zich. “Ik was in shock. Ik dacht: gewoon alles ontkennen. Bij de reclassering had ik het idee dat ik niet meer terug kon. Dat ik moest blijven liegen.”

“Maar u was daar dus wel degelijk die avond,” stelt de rechter vast.

“Ik was daar ’s middags al, maar toen was er niemand thuis. Alleen de honden. Die hoorde ik blaffen. Toen ik haar belde nam ze niet op. Dat vond ik vreemd. Ik maakte me zorgen om haar. Ze werkte hard, ze sliep weinig en ze at slecht. Ze had vaak last van haar nieren. ’s Avonds besloot ik daarom terug te gaan naar haar huis. Maar ik heb haar niet geschopt of geslagen. Ik heb haar alleen een duw gegeven. Om mijn pup te beschermen. Zo ga je niet met dieren om. Dat hondje is mijn kind.”

Het is een bekentenis, maar niet de bekentenis waar de officier van justitie op hoopte. Een enkele duw kan volgens hem onmogelijk het letsel verklaren dat Ellen, die weigerde om aangifte te doen tegen haar vriend, die avond opliep. Volgens hem lijkt het er sterk op dat Kamal haar meerdere vuistslagen uitdeelde en haar mogelijk ook sloeg met het stuk bamboehout dat de politie in de slaapkamer aantrof.

“Absoluut niet,” zegt Kamal stellig. “Die stok ligt daar altijd. Die gebruikt ze om tegen de muur te slaan wanneer de buren weer eens herrie maken. Ik weet niet hoe ze aan die verwondingen komt. Toen ik haar duwde is ze gevallen. Misschien is ze ongelukkig terechtgekomen.”

Het is een weinig waarschijnlijk scenario, al lijkt de officier de first offender met zijn strafeis het voordeel van de twijfel te geven: een geheel voorwaardelijke celstraf van twee weken. Maar de rechter oordeelt anders. Volgens haar is er naast ‘een flinke mishandeling’ ook sprake van huiselijk geweld omdat de twee destijds, en nog altijd, een relatie hadden. Bovenop de geëiste voorwaardelijke celstraf van twee weken krijgt Kamal daarom een boete van 750 euro.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.

Misdaad
  • Jochem Davidse
  • Petra Urban