Bij de politierechter: 'de halfnaakte waarheid'

Het is amper lunchtijd op een bloedhete zomerdag wanneer een politieauto in vliegende vaart door de Haagse binnenstad rijdt. Volgens de 112beller loopt er in een stadsparkje een man met een ‘enorm mes’ rond, die het voornamelijk voorzien lijkt te hebben op iemand in een korte broek en met een ontbloot bovenlijf. Bij de ingang van het park springen de agenten uit de wagen en rennen met een draaiende bodycam het park in.

“En die man met het ontblote bovenlijf, dat was u,” stelt de rechter vast terwijl ze de man tegenover haar aankijkt.

“Dat zou kunnen, ja,” zegt Rob* (35) die dit keer wel van top tot teen gekleed is. Een vormloze coltrui slobbert om zijn magere lijf.

“En wie was die man met dat mes?”

“Al slaat u me dood, mevrouw. Ik heb daar nooit een man met een mes gezien. En bedreigd ben ik ook niet,” zegt Rob.

“U was behoorlijk dronken, klopt dat?” informeert de rechter.

“Niet dat ik weet,” zegt Rob.

“Neemt u mij niet kwalijk, maar ik heb de beelden gezien en ik kreeg de indruk dat u behoorlijk wat gedronken had,” zegt de rechter.

“Hooguit een paar biertjes,” schat Rob.

“U leek in een soort slow motion te praten.

Misschien waren er drugs in het spel?” suggereert de rechter.

“Ik heb in het verleden flink wat gebruikt, mevrouw, maar dat is lang geleden,” verzekert Rob. “Heel lang geleden.”

“Hoelang?” wil de rechter weten.

“Zeker een maand,” zegt Rob.

Dan springen in de rechtszaal de beeldschermen aan. Bij een bankje in het park krijgt de bodycam al snel een man in het vizier met een ontbloot bovenlijf, maar die stelt zich geenszins op als het hulpbehoevende slachtoffer dat de agenten dachten aan te treffen. Onvast ter been en met een blik bier in zijn handen staat hij tussen een aantal maten die er niet veel beter aan toe lijken. Rob is niet of nauwelijks te verstaan, maar zijn houding en toon maken overduidelijk dat hij de bemoeienis van de politie niet op prijs stelt. Een agent moet zeker vijf keer naar zijn IDbewijs vragen voordat Rob eindelijk wat halfslachtig in de zakken van zijn bermuda begint te rommelen. Als dat niks oplevert en de agent zegt dat hij in dat geval mee zal moeten naar het bureau, zet Rob een nog grotere mond op.

‘Ik heb geen grote bek!’ zegt Rob met een driedubbele tong

“Geen grote bek nu, gewoon even meewerken,” zegt de agent.

“Ik heb geen grote bek,” zegt Rob met een driedubbele tong. “Als ik een grote bek had gehad, dan had ik wel gezegd dat je een kankerzielig kankerjong bent, met je kankerbek en je kanker...”

Vanaf dat moment zijn de camerabeelden moeilijk te volgen. Meerdere agenten en een bus pepperspray zijn er voor nodig om de wild om zich heen slaande en schoppende Rob geboeid op de achterbank van de dienstwagen te krijgen.

“Ik had zo te zien toch flink wat gezopen,” concludeert Rob wanneer de schermen weer op zwart op gaan.

De rechter knikt. Wegens belediging en wederspannigheid, ofwel verzet bij aanhouding, legt ze hem een taakstraf op van twintig uur.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.