Sportcolumn: 'matten met Gerwyn Price'

Jochem Davidse

Deze week wordt in het Engelse Coventry de Grand Slam of Darts gespeeld, het toernooi dat de voorbije twee jaar telkens gewonnen werd door... Gerwyn Price. Jazeker. De tijd dat Michael van Gerwen alles won ligt al een tijdje achter ons. Het feit dat hij nog altijd de wereldranglijst aanvoert, zegt meer over zijn prestaties uit het verre, dan over die uit het recente verleden. De beste darter ter wereld is momenteel niet Van Gerwen, maar Gerwyn Price.

Die laatste zin is er eentje die maar weinig dartliefhebbers hun bek uit zullen krijgen. Hoe goed de geblokte Welshman ook is, fans heeft hij nauwelijks. Haters des te meer. Vrijwel alles wat hij doet, gaat gepaard met een striemend fluitconcert en massaal boegeroep. De enige keer dat er voor Gerwyn Price gejuicht wordt, is wanneer hij mist, wat hij dus zelden doet. De algehele afkeer van Price is inmiddels zelfs zo diepgeworteld dat toen hij vorige maand in een lege zaal de trofee van de World Grand Prix boven zijn hoofd hield, hij ondanks het afwezige publiek tóch hoorbaar werd uitgefloten en uitgejouwd. Om de prijsuitreiking zo authentiek mogelijk te houden had de regisseur van dienst een geluidsband vol afkeurende publieksgeluiden in gestart. Price was nota bene de enige die het opviel. Voor de rest klopte het plaatje perfect.

De bron van alle haat moet waarschijnlijk worden gezocht in zijn gevreesde vreugde-uitbarstingen, die door velen nogal overdreven worden gevonden. Zelf doet The Iceman ze af als ‘gezonde agressie’, maar veel van zijn tegenstanders, die te pas en te onpas vol overgave door hem in de bek worden geschreeuwd, zien dat toch echt anders. Tijdens de veelbesproken finale van de Grand Slam of Darts 2018 kwam dat hem zelfs op een voorwaardelijke schorsing en op een boete te staan van dik 10.000 euro. En op een duw van zijn geïrriteerde tegenstander Gary Anderson, die normaal gesproken toch echt zo stoïcijns is als een bakplaat. Wat je verder ook van hem vindt, wedstrijden van Gerwyn Price brengen vanwege zijn hoge irritatiefactor een heel ander soort spanning met zich mee. Als kijker vraag je je niet zozeer af wie er wint (want dat is negen van de tien keer Price), maar wel wanneer het nou eindelijk matten wordt. In die zin is hij een absolute aanwinst voor de sport, vind je niet?

Micha Jacobs

Price doet mij altijd denken aan een buurjongen van vroeger. Hij was net zo geblokt en fanatiek als de darter, maar hij had ook een hazenlip. Juist die maakte hem zo fanatiek. Hij moest in alles beter zijn dan andere kinderen in de buurt, want anders zou hij een makkelijk slachtoffer zijn. Oersterk was hij, zelfs op zo’n jonge leeftijd. Judoën kon hij als de beste: ik was toen al twee koppen groter en zeker tien kilo zwaarder dan hij, maar binnen een halve seconde had hij mij op de grond. Als ik dan een opmerking over zijn hazenlip maakte omdat ik niet tegen mijn verlies kon – of nog erger: dat nasale stemgeluid van hem nadeed – dan sloeg hij mij er ook nog een bloedneus bij.

Het is een overlevingsmechanisme dat ik bij Price ook bespeur. Altijd in de vechtmodus. Als een hond die weinig liefde kent en wegkwijnt in een hok. Blaffen is een schreeuw om aandacht, dat fanatieke juichen van Price ook. Alsof hij zegt: zie hoe goed ik ben, omarm mij. Hoe minder hij gezien wordt, hoe fanatieker en irritanter hij wordt.

Vraag dat maar eens aan zijn 89-jarige buurvrouw in Wales. Dat arme mens slaapt niet meer sinds Price naast haar is komen wonen. In zijn tuin heeft hij een oefenruimte gebouwd dat volgens zijn buurvrouw niet meer is dan een mancave waarin hij met zijn vrienden tot diep in de nacht zit te zuipen. Althans, dat was toen corona er nog niet was, maar het zal nu niet veel beter zijn. Dat ze het leuk hebben met elkaar vindt ze prima, maar niet dat ze ’s nachts in de tuin staan te schreeuwen en daarna tegen de muur staan te pissen. Soms zelfs eroverheen, linea recta haar tuin in. Klagen bij de politie en uiteindelijk bij de rechter heeft tot nu toe niet geholpen: die stelt Price in het gelijk wegens gebrek aan bewijs, maar hij beloofde wel om een nieuwe muur te bouwen. Van 1,80 meter hoog maar liefst, waarschijnlijk omdat je er dan minder makkelijk overheen kunt pissen. Goede wil tonen heet zoiets, maar ondertussen doorfeesten met zijn vrienden, omdat dat de enige mensen zijn waarmee het kan. Want als zelfs je eigen buurvrouw je bloed kan drinken, dan weet je wel hoe laat het is.

Ik hoop voor hem dat hij zijn pijlen veilig opbergt, anders prikt ze hem binnenkort nog een oog uit. Maar zelfs dan is hij waarschijnlijk nog onverslaanbaar.