Bij de politierechter: 'een Poolse gastgebruiker'

Het is zondagavond 23.45 uur wanneer surveillerende politieagenten twee mannen op de parkeerplaats van een onbemand tankstation in een kofferbak zien rommelen. Een van hen is de kofferbak aan het stofzuigen. Een tamelijk ongebruikelijke activiteit zo rond middernacht, maar zeker geen strafbare. Ook met de papieren die de Poolse eigenaar van de auto overhandigt, is niets mis, maar met wat daartussen zit wel. De agenten stonden al bijna op het punt om de twee Poolse vrienden nog een fijne avond te wensen, maar nu ineens gaan alle alarmbellen rinkelen. Ingeklemd tussen de paperassen zit een gripzakje witte kristallen. Doorzoeking van de auto levert daarna nog veel meer MDMA op. Dik 180 gram. Plus een halve gram coke, een boksbeugel en een wapenstok. Adam* (33) oogt massief.

Ondanks zijn keurige overhemd, zijn pantalon en zijn nette schoenen zou hij als uitsmijter niet misstaan bij de deur van een schimmige Oost-Europese nachtclub. In werkelijkheid is hij naar eigen zeggen een hardwerkende familieman. Om zijn gezin in Polen te onderhouden, verblijft hij doordeweeks in München, waar hij in de BMW-fabrieken werkt. Als bewijs heeft hij een aantal loonstroken meegenomen. Elke vrijdagavond spoedt hij zich naar Opole, zijn Poolse woonplaats, om zich bij zijn vrouw en kinderen te voegen.

Maar dit bewuste weekend niet. Met een vriend reed hij naar Amsterdam om daar eens flink de bloemetjes buiten te zetten. Hij had veel gehoord over de drugs in Amsterdam en hoewel hij nauwelijks ervaring had met het gebruik van verdovende middelen, wilde hij de kans niet onbenut laten.

“Ik wilde het weleens proberen,” zegt hij.

“En de wapens?” vraagt de rechter.

“Die zijn nog van de vorige eigenaar van de auto,” zegt Adam. “Ik heb ze erin laten liggen omdat de rit van Opole naar München niet ongevaarlijk is. Regelmatig worden automobilisten bij tankstations en rustplaatsen overvallen door Roma-zigeuners. Ik wist niet dat ze in Nederland verboden waren.”

Adam reed naar Amsterdam om eens flink de bloemetjes buiten te zetten

De rechter knikt. Het lijkt geen ongeloofwaardig verhaal en Adam lijkt geen onsympathieke kerel, maar toch gelooft de officier er geen woord van. “Ruim 180 gram MDMA is geen hoeveelheid voor iemand die ‘het weleens wil proberen’,” zegt ze terwijl haar vingers de aanhalingstekens in de lucht schrijven. “Dat is een partij drugs waarmee de gemiddelde gebruiker zo’n twee jaar vooruit kan. En meneer weet dat. Daarom liggen die wapens in de auto. Niet om zichzelf te beschermen, maar om die partij drugs te beschermen. Meneer mag dan een blanco strafblad hebben, alles duidt erop dat hij dit veel vaker doet. Wellicht zelfs in opdracht van anderen.”

De strafeis liegt er dan ook niet om: drie maanden cel plus 250 euro boete voor het verboden wapenbezit.

Anders dan de officier hinkt de rechter zichtbaar op twee gedachten. Is Adam nou een hardwerkende burger die toe was aan een verzetje, of toch een doorgewinterde drugscrimineel? En zou hij in dat laatste geval de moeite nemen om helemaal naar Nederland af te reizen om zijn rechtszaak bij te wonen?

“Ik snap de visie van het OM,” besluit hij, “maar ik zie hier geen crimineel tegenover mij zitten.”

Voor het drugsbezit krijgt Adam een celstraf van tien weken die hij in Nederland moet uitzitten. Vier daarvan zijn voorwaardelijk. Voor het verboden wapenbezit krijgt hij een boete van 250 euro.