Bij de politierechter: 'wat sla jij mijn zusje?'

Het is zo’n krantenkop die het goed doet in de onderbuik: Licht getint viertal tuigt verstandelijk beperkte minderjarige af.

In werkelijkheid lijkt de soep iets minder heet te worden gegeten. Twee van de verdachten waren zelf ook minderjarig. Eén van hen komt daarom voor de kinderrechter, de zaak van die andere is inmiddels geseponeerd. Blijven over Orhan* (19) en Kemal (18), die zelf ook net meerderjarig zijn. Wat nog eens onderstreept wordt door het feit dat beide jongens behalve hun advocaten, vandaag ook hun bezorgde moeders hebben meegenomen.

“Ik heb alleen een duw en een corrigerende tik gegeven,” zegt Orhan, die qua kapsel en kleding nauwelijks te onderscheiden is van zijn medeverdachte: opgeschoren haar, een zwart leren jasje, een zwarte spijkerbroek en modieuze zwarte sneakers. Alsof het een uniform betreft.

“En u?” vraagt de rechter aan Kemal.

“Ik voorkwam dat het conflict escaleerde,” zegt hij.

Het zijn antwoorden die rechtstreeks uit de pen van een advocaat lijken te komen.

Op een zondagmiddag gaat Orhans telefoon. Hij zit op dat moment met drie vrienden in de auto. Het is zijn tante die belt en ze klinkt behoorlijk overstuur. Op de achtergrond hoort hij zijn zusje huilen. Het 8-jarige meisje is zojuist in een stadspark mishandeld door een 16-jarige jongen. Ze kent hem. En Orhan ook. Direct scheurt hij in zijn Audi richting het park, waar hij de vermeende belager van zijn zusje al snel in het vizier krijgt.

“WAT SLA JIJ MIJN ZUSJE!?!” brult hij in het gezicht van de autistische jongen.

Vanaf dat punt lopen de lezingen uiteen. Orhan houdt vol dat het een corrigerende tik was, zeker geen vuistslag, en dat hij daarna door zijn vrienden van het slachtoffer werd weggetrokken. Maar dat is niet wat de vrienden van het slachtoffer en enkele andere ooggetuigen hebben gezien. Uit hun verklaringen ontstaat het beeld van een geweldsexplosie waarbij Orhan en minstens twee van zijn vrienden met gebalde vuisten naar hartelust op de 16-jarige jongen inbeukten. Toen hij op de grond lag zou hij ook nog enkele rake trappen hebben gehad.

“Dat is zeker niet gebeurd,” zegt Orhan.

En de verwondingen dan? ‘Die jongen is een skater. Hij valt de hele dag door’

“Hoe kan het dan dat ik hier acht verklaringen heb van mensen die zeggen dat ze dat wel hebben gezien?” vraagt de rechter.

Orhan haalt zijn schouders op.

“Het is niet gebeurd,” herhaalt hij.

“Misschien hebben ze het verkeerd gezien,” oppert Kemal.

“En hoe kan het dan dat die jongen een dikke lip had en schaafwonden op meerdere plekken?” Daar heeft Orhan een betere verklaring voor: “Die jongen is een skater. Die valt de hele dag door.”

Beide jongens hebben geen noemenswaardig strafblad. Allebei wonen ze bij hun ouders en lijken ze hun leven op orde te hebben. Orhan is zelfstandig stratenmaker, Kemal volgt een opleiding tot stukadoor. Hun straffen vallen daardoor relatief mild uit.

Voor het plegen van openlijk geweld krijgt Orhan een taakstraf van 120 uur, de helft voorwaardelijk. Kemal mag 80 uur voor de samenleving aan de slag, waarvan eveneens de helft voorwaardelijk. Kort na het incident deed de familie van Orhan aangifte tegen de 16-jarige autistische jongen vanwege de mishandeling van het 8-jarige meisje. Die zaak werd wegens een gebrek aan bewijs geseponeerd.