Bij de politierechter: 'scheiden doet lijden'

Dat hij zijn 26-jarige stiefdochter heeft geslagen, twee keer zelfs, dat wil René* (49) wel toegeven. Met zijn vlakke hand.

Maar hij heeft haar niet geschopt of haar keel dichtgeknepen. Hoezeer ze daar volgens hem ook naar solliciteerde. Ook heeft hij niemand bedreigd. Zijn stiefdochter Steffie niet en zijn ‘toekomstige ex-vrouw’ ook niet.

“Waarom zeggen deze twee vrouwen dat dan, denkt u?” vraagt de rechter.

“Omdat ze mij het leven zo zuur mogelijk willen maken,” antwoordt René zonder enige aarzeling. “Vooral Steffie. Ik ken haar nu zeventien jaar, dus ik weet een beetje hoe dat kind in elkaar zit. Die heeft er gewoon alles aan gedaan om mij het huis uit te krijgen. En dat is haar ook gelukt.”

“Ze heeft alles verzonnen?”

“Verzonnen of aangedikt.”

“Maar die twee verboden gaspistolen die u volgens haar in huis zou hebben, die had u toch ook?” weet de rechter.

“Al jaren. Maar ineens ging ze ermee naar de politie. Snapt u?”

“En die bedreigingen? Kankerwijven, kankerhoeren, ik vermoord jullie...”

“Onzin. Nadat ik ergens anders ben gaan wonen, heb ik daar nog twee keer voor de deur gestaan, maar ik heb niemand bedreigd. Ik wilde alleen mijn spullen terug.

Nog steeds. Maar die geven ze niet. In plaats daarvan laten ze hun pro deo-advocaat de ene brief na de andere sturen, die mijn advocaat, die niet pro deo werkt, dan weer moet beantwoorden. Helemaal stuk ga ik op dat uurtarief van die advocaat. En dat weten ze. Daarom doen ze het juist. Dus ja, toen ben ik zelf nog maar eens langs gegaan.

Zodra Steffie me zag draaide ze lachend de luxaflex dicht.”

“En toen schopte u een ruit in?” zegt de rechter.

“Helemaal niet. Ik was boos, ik stond me op te vreten. Toen heb ik een trappende beweging gemaakt. Daarbij schoot mijn werkklomp van mijn voet. Dat was natuurlijk niet de bedoeling.”

“De buurvrouw zag u zeker vijf keer hard tegen de voordeur trappen,” zegt de rechter.

“De buurvrouw, ja. Dat mens is het roddelblad van de straat. Die bemoeit zich overal mee. Dat maakt het voor mij nog moeilijker. In plaats van twee tegen één is het nu drie tegen één,” verzucht René. “Daarom zit ik hier, en zitten zij lachend thuis.”

“Waarom denkt u dat?”

“Oh, dat weet ik heel zeker.”

Voor de bedreigingen die hij geuit zou hebben, krijgt René het voordeel van de twijfel. Feit is wel dat hij met zijn onaangekondigde bezoekjes een contactverbod overtrad dat destijds al van kracht was. Ook de mishandeling van zijn stiefdochter, de vernieling van een ruit en het verboden wapenbezit acht de rechter bewezen. Alles bij elkaar goed voor een taakstraf van 150 uur, twee weken voorwaardelijke celstraf, verplicht reclasseringscontact en een nieuw contact- en locatieverbod voor de duur van twee jaar.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.