Toch niet zulke onafscheidelijke duo’s...

Dick Maas en Laurens Geels

‘Ik word fysiek onpasselijk als ik hem in beeld zie’

Ieder jaar komen de Flodder-films nog op tv, de afleveringen van de serie worden zelfs nog dagelijks uitgezonden. Makers van dit cultureel erfgoed: Dick Maas en Laurens Geels. De namen komen gebroederlijk in beeld, net als het logo van hun opgezette productiebedrijf: First Floor Features. Dat logo kunt u ook kennen van Amsterdamned, nog zo’n klassieker uit hun koker. De vruchten van hun bijzonder succesvolle samenwerking zijn dus nog iedere dag te plukken op RTL 7, maar met name Maas denkt niet graag terug aan zijn voormalig zakenpartner. Op het Nederlands Filmfestival ging onlangs een documentaire over de regisseur in première: De Dick Maas Methode. Maas was vereerd, hij had slechts één keiharde eis: Geels mocht niet aan het woord komen.

“Anders wilde ik er niet aan meewerken,” zei hij in het AD.

First Floor Features bestaat al sinds 2004 niet meer, maar daar ligt wel de oorsprong van hun conflict. Geels zou de rechten van hun films hebben verkocht, zonder Maas te kennen in de voorwaarden. Die vangt daardoor weinig royalty’s voor hun films en dat heeft hij Geels nooit vergeven. Dus inderdaad, Geels ontbreekt in de documentaire. “Ik word echt fysiek onpasselijk als ik hem in beeld zou zien.

Want dan vliegen de beschuldigingen weer over en weer. Daar had ik geen zin in.”

Simon en Garfunkel

‘Vanaf ons twaalfde hadden we gedoe’

Nog steeds zijn ze in het collectieve gedachtegoed met elkaar vergroeid. Zeg je Simon, dan zeg je Garfunkel. Is toch knap voor een duo dat al een halve eeuw geleden werd opgeheven. Het klinkt zo mooi: twee jongens die uit dezelfde wijk in New York komen, bij elkaar op de basisschool zitten en de wereld veroveren met hun gezamenlijke passie.

Mrs. Robinson. The Boxer. Bridge Over Troubled Water. Het zijn iconische nummers. In 1970, het jaar van de breuk, werden 25 miljoen exemplaren van hun succesvolste album verkocht. De twee nemen stoppen op je hoogtepunt wel heel letterlijk, al had Garfunkel het liever anders gezien. Het liep niet zo lekker tussen de twee, maar ermee kappen was absoluut niet wat hij wilde. In 2015: “Ik wilde ook een pauze. Ik ergerde me aan Paul, de koek was even op. Maar hoe kun je die mooie plek aan de top voorgoed achter je laten?” Simon zei er ooit eens over: “We kennen elkaar sinds ons elfde. En vanaf ons twaalfde hadden we gedoe met elkaar.”

Op de middelbare school scoren ze hun eerste hitje, onder de naam Tom & Jerry. Dat krijgt geen vervolg en ze gaan allebei hun eigen weg. Na hun studietijd zoeken ze elkaar toch weer op. In 1964 komt de eerste elpee uit, maar een succes is het niet. Uit het niets wordt het nummer The Sound of Silence toch opgepikt door de radio en dan gaat het hard. Maar de samenwerking wordt al na zes jaar verbroken. Na 1970 treden ze soms nog samen op, zoals in 1981 in Central Park, waar een half miljoen mensen komen luisteren. Maar beide ego’s zijn te groot om een podium structureel te kunnen delen. Simon zegt dat Garfunkel hem niet genoeg krediet gaf voor de nummers, die allemaal door hem werden geschreven. Garfunkel zegt het vervelend te vinden zoveel langer te zijn dan Simon. Daarom beweert hij altijd extra aardig geweest te zijn voor die kleine Simon. “En dat gebaar van compensatie heeft een monster gecreëerd.”

Willem van Hanegem en Dick Advocaat

‘Soms vielen we in slaap’

“Dan sla ik hem neer.” Dit legendarische grapje van Willem van Hanegem, alweer zestien jaar oud, is de reden dat hij al die tijd amper contact heeft met Dick Advocaat, voorheen zijn boezemvriend. Met name in het jaar dat ze allebei voetballen in Amerika, in 1979, lijken ze wel getrouwd.

“Elke dag keken Dick en ik naar sport op tv,” vertelde de Kromme in het boek Willem, de voetballer (2014). “Elke middag en elke avond. We waren gek van die Amerikaanse sporten. Vooral van honkbal. Dick en ik hadden speciaal voor het tv-kijken een slaapbank gekocht. Tweepersoons. Konden we lekker op liggen kijken. Soms vielen we in slaap en dan werden we ’s morgens wakker, met een blauw scherm en het ruisen van de tv.”

Als Advocaat in 2002 Louis van Gaal opvolgt als bondscoach, is Van Hanegem een logische assistent. Tegenwoordig is Advocaat de nationale knuffelbeer, tijdens het EK van 2004 is dat nog heel anders. Advocaat is nukkig, chagrijnig en heeft geen idee hoe om te gaan met de pers. Al helemaal niet als hij uitblinker Arjen Robben bij een 2-1-voorsprong wisselt tegen Tsjechië. Met middenvelder Paul Bosvelt als vervanger wordt uiteindelijk verloren en de coach is de zondebok.

Jan Mulder grapt op televisie dat Advocaat moet worden opgehangen en gestenigd. In dat klimaat heeft hij even geen zin in een persconferentie en hij vraagt vriend Van Hanegem het over te nemen. Vraag: Wat als Advocaat de volgende wedstrijd bij een 2-1-voorsprong opnieuw Robben wil wisselen? Antwoord: Dan sla ik hem neer. Het is vast onschuldig bedoeld, maar de gevolgen zijn desastreus. Voor het imago van Advocaat én voor hun vriendschap. Daar is eigenlijk niks meer van over. Advocaat voelt zich verraden en de afgelopen jaren heeft Van Hanegem in zijn AD-column zo’n beetje alles wat met Advocaat heeft te maken bekritiseerd. Onlangs leek hij toch een voorschot te nemen op een verzoening. Hans Kraay vroeg de Kromme of het geen tijd werd voor een zalvend kopje koffie. “Als ik hem tegenkom en hij wil een bak koffie drinken, nou, ik heb altijd geld in mijn zak. Nee, geintje. Dick is helemaal geen onaardig ventje.” Toen volgde zowaar een compliment over Advocaats werk bij Feyenoord. Vervolgens zegt Kraay een kop koffie te arrangeren.

“Een klein bakje koffie gaan we regelen.” “Een klein bakje koffie,” reageert Van Hanegem. “Zeg dat nou niet nog een keer, want dan komt hij niet.”

Benieuwd naar de rest van het artikel? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het gratis op Blendle.