Bij de politierechter: 'De slavernij is toch voorbij?'

Wie hen zij aan zij de rechtszaal ziet binnenkomen, die zou zweren dat het nog altijd geliefden zijn, maar niets is minder waar.

“WAAR ZIT DIE GAST!?! IK SNIJ Z’N KOP ERAF! EN IK SNIJ JOUW KOP ER OOK AF! ZEG OP, WAAR ZIT IE!?!”

Briesend stond Alvin* (44) op de overloop van het huis waar hij zelf jaren woonde. Het was amper zeven uur ’s morgens.

Even daarvoor had zijn ex, die met hun twee kleine kinderen thuis was, gehoord hoe iemand beneden een sleutel in het slot stak. Dat kon er maar eentje zijn. Zijn voetstappen op de trap.

Samen met haar oudste dochter ziet ze even later vanuit de badkamer hoe Alvin compleet over zijn toeren met een mes staat te zwaaien. Als een wervelwind raast hij daarna door de verschillende slaapkamers waar hij van alles overhoop haalt. Eén daarvan is de slaapkamer van hun jongste dochter. Het kind ligt nog in bed. Ze schrikt zich wezenloos.

“Dat ging er behoorlijk heftig aan toe,” vindt de rechter.

“Heftig?” zegt Alvin. “Wat zij met die gast ligt te doen, dat is pas heftig.”

“En op wie doelt u dan precies? Naar wie was u nou eigenlijk op zoek?” vraagt de rechter.

“Wist ik dat maar,” zegt Alvin, terwijl hij een blik vol verwijten over zijn schouder werpt. “Ze vertelt me nooit wat.”

“En u dacht, als ik nou ’s morgens vroeg onaangekondigd binnenstap, dan betrap ik ze misschien?”

“Zoiets,” bromt Alvin.

“En toen stond u daar met een mes?”

“Met een mesje,” verbetert Alvin de rechter. “Overdrijven is ook een vak.”

Het is niet de eerste keer dat hij vanwege huiselijk geweld voor de rechter zit. Ook toen was de vermeende ontrouw van zijn vriendin de aanleiding. Na zijn veroordeling van destijds probeerden ze het nog enige tijd samen, maar tevergeefs. Alvins wantrouwen stond hun relatie in de weg. Al is hij er zelf stellig van overtuigd dat het probleem niet bij hem ligt, maar bij haar. Als zij gewoon eerlijk zou zijn over met wie ze allemaal het bed in dook, dan hoefde hij niet elke keer zo uit zijn vel te springen.

De officier van justitie spreekt van een ‘bedreiging van de buitencategorie’. Vooral het feit dat hij met een mes stond te zwaaien voor de ogen van zijn nog jonge dochter neemt ze hem bijzonder kwalijk. Ze eist een werkstraf van 60 uur, een voorwaardelijke celstraf van vier weken en verplicht reclasseringstoezicht.

“Oh, dus nu moet ik nog gratis gaan werken ook!” protesteert Alvin verhit. “Wat is dit voor onzin? Ik ben toch niet gek? De slavernij is toch voorbij?”

Achter hem begraaft zijn ex haar hoofd in haar handen. Alsof ze zeggen wil: gaat ie weer...

Ondanks zijn protest veroordeelt de rechter hem conform de eis, maar Alvin wacht het einde van het vonnis niet af.

“IK BEN WEG,” roept hij zonder om te kijken halverwege het gangpad. Ook zijn ex komt overeind. Snel wisselt ze nog een verontschuldigende blik uit met de rechter, dan haast ze zich achter de heetgebakerde Alvin de zaal uit.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.