Bij de politierechter: 'De schuld van de gordijnen'

Tot gisteren was Nico* (54) nog stellig van plan geweest om zijn rechtszaak bij te wonen, maar nu puntje bij paaltje komt, is alleen zijn advocaat op de afspraak verschenen. Vanwege een mogelijk coronageval in de ggz-instelling waar Nico nu al maanden verblijft, zijn alle bewoners en begeleiders uit voorzorg in quarantaine gegaan. Het zou een legitieme reden zijn om zijn zaak aan te houden en naar een later tijdstip te verplaatsen, maar dat wil Nico pertinent niet. Met of zonder hem: hij wil ervan af zijn, weet zijn advocaat.

Voordat hij in de crisisopvang belandde, woonde Nico op de tweede verdieping van een appartementencomplex met uitzicht op onder andere de achtertuin van een 20-jarige achterbuurvrouw. Die jonge vrouw ligt op een dag in haar tuin te zonnen wanneer ze, achter het raam van een van de appartementen aan de overkant van de straat, een halfnaakte man ziet staan. Hij houdt zijn blik strak op haar gericht, terwijl hij zijn ontblote geslacht in hoog tempo door zijn hand laat razen. Verschrikt schiet de vrouw overeind van haar ligstoel, rent naar binnen en belt de politie. Wanneer die arriveert is Nico nog altijd bezig. In vol ornaat staat hij voor het raam. Tegen de agenten die even later bij hem aanbellen, houdt hij vol dat de buurvrouw het zelf uitlokt. Dat het haar opwindt. Dat ze regelmatig uitdagend oogcontact met hem zoekt terwijl ze vingerend in haar achtertuin ligt. Desondanks nemen de agenten hem mee naar het bureau. Een paar dagen later is zijn 20-jarige buurvrouw bezig op haar zolderkamer, wanneer ze door het open raam een hoop geschreeuw hoort. Het is dezelfde buurman. Dit keer staat hij op zijn balkon, met zijn kleren aan, maar hij heeft het evengoed weer op haar gemunt. “Ik trek je rotte kop eraf,” verstaat de vrouw, naast een bonte verzameling scheldwoorden en verwensingen. Opnieuw belt ze de politie.

Dit keer gaat Nico na een verblijf in de politiecel niet terug naar huis, maar wordt hij direct naar de crisisopvang van de ggz gebracht, waar hij nu nog altijd verblijft. Toch slaagt hij er tussentijds in om zijn buurvrouw nogmaals de stuipen op het lijf te jagen. Wanneer hij na enkele weken van opsluiting een dag verlof krijgt, haast hij zich terug naar huis, waar de buurvrouw hem diezelfde middag nog met zijn broek op zijn enkels masturberend voor het raam ziet staan. Volgens zijn advocaat is Nico overduidelijk een zieke man.

Naast een bipolaire stoornis zou hij ook een aantal ernstige psychische klachten hebben overgehouden aan ervaringen die hij jaren geleden als beroepsmilitair opdeed. En dan is er ook nog een ordinair probleem: geldgebrek.

Met een paar gordijnen zou Nico – en zijn buurvrouw – al een heel eind geholpen zijn, maar daar heeft hij naar eigen zeggen nooit het geld voor gehad. Gelukkig is zijn vader inmiddels zo vriendelijk geweest om er een paar op te hangen.

Hoewel de rechter hem inderdaad verminderd toerekeningsvatbaar acht, legt hij de afwezige Nico een taakstraf op van 60 uur, waarvan de helft voorwaardelijk, en een meld- en behandelplicht bij de reclassering.