Bij de politierechter: 'De Arubaanse bolletjesduwer'

Een week geleden zat hij nog in een vliegtuigstoel. Met zijn buik en zijn broek vol bolletjes, hopend op de goede afloop. Nu zit hij voor de politierechter.

Jason* (38) is een imposante kerel. Met zijn korte, baggy spijkerbroek, zijn talrijke tatoeages op armen en benen, zijn verweerde kale kop en zijn opvallende sik lijkt hij zo uit het computerspel Grand Theft Auto te zijn gestapt, maar in werkelijkheid komt hij rechtstreeks uit het Justitieel Complex Schiphol.

Nog maar een paar dagen geleden, na een vlucht vanuit Aruba naar Schiphol, schuifelde hij met angst en beven richting de douane. Maar de schuifdeuren haalde hij niet.

“Bij meneer is een hoeveelheid cocaïne aangetroffen met een totaalgewicht van 1023,8 gram,” weet de officier van justitie te melden. “Deels uitwendig, in zijn onderbroek, en deels inwendig.”

“U had 29 bolletjes geslikt, klopt dat?” richt de rechter het woord tot de verdachte.

“Geduwd,” verbetert Jason, om even het verschil aan te geven tussen het oraal en het rectaal inbrengen van de smokkelwaar.

“Slikken ging niet.”

“En wat kreeg u daar nou voor?” vraagt de rechter. “3000 euro,” biecht Jason op.

“En dat kon u wel gebruiken?” Jason knikt.

“Ik heb vier kinderen,” snikt hij.

“Ik ben een alleenstaande vader. Binnenkort beginnen de scholen weer. Dan moeten er weer allerlei boeken, schooluniformen en andere dingen worden gekocht.

Ik heb dat geld niet. Ik kan mijn kinderen niks geven. ’s Avonds huilen ze soms van de honger.

Wat moet ik dan? Ze dood laten gaan?”

Anders dan zijn voorkomen wellicht doet vermoeden, is hij naar eigen zeggen altijd een brave, hardwerkende burger geweest. Zijn blanco strafblad, zowel in Nederland als op de Antillen, onderstreept dat ook. Zestien jaar lang werkte hij als vrachtwagenchauffeur in dienst van de Arubaanse overheid, tot een reorganisatie hem uiteindelijk zijn baan kostte. Een tijdje probeerde hij het als zelfstandig klusjes- en tuinman, maar toen corona toesloeg, vielen zijn schaarse opdrachten een voor een weg. Tot overmaat van ramp begaf de versnellingsbak van zijn oude pick-uptruck het.

Hoeveel rampspoed kan een mens hebben?

“Mag ik vragen waar de moeder van de kinderen is?” informeert de rechter.

Dat mag. Met tranen over zijn wangen vertelt Jason over zijn vrouw, die hem een paar jaar geleden out of the blue verliet voor een ander. Alleen kon hij de huur niet betalen. Samen met de kinderen trok hij daarom in bij zijn moeder, die ook op dit moment voor de kinderen zorgt.

“Dus die zijn voorlopig in goede handen,” denkt de rechter een klein lichtpuntje in Jasons uitzichtloze ellende te hebben ontdekt. Maar dat is te voorbarig.

“Nog wel,” snikt Jason, “maar ze moet binnenkort worden geopereerd. Haar voet wordt geamputeerd. Hoe het dan verder moet, weet ik niet. Hopelijk ben ik dan weer thuis.”

Maar die kans is klein. Hoeveel tegenwind Jason in zijn leven ook gehad mag hebben, op genade hoeft hij vandaag niet te rekenen. Voor het invoeren van een kilo cocaïne schrijven de richtlijnen acht maanden celstraf voor en dat is ook precies de straf die de rechter hem oplegt. Ze voegt er nog aan toe: “Ik begrijp dat u het niet gemakkelijk heeft, maar dat geldt voor iedereen die dit soort dingen doet. Niemand doet het voor zijn lol.”

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.