Bij de politierechter: glashard

Soms is het recept heel simpel: men neme twee gebrouilleerde hartsvriendinnen, een bedrijfsborrel en een longdrinkglas...

Ik was boos, heel boos, maar ik wilde haar niet raken. Niet met mijn glas. Ik wilde alleen mijn drankje in haar gezicht gooien, maar ze stond ineens op,” herinnert de alleenstaande moeder Ellen* (46) zich.

“Zelf zegt ze daar niets over, dat ze net opstond,” merkt de rechter op.

“Nee, dat verbaast mij niets.”

“En de zwangere dame die erbij stond ook niet.”

“Nee, natuurlijk niet, dat is haar buurvrouw.”

“En toen droop er ineens bloed op de vloer en begon iedereen te gillen?”

“Een paar druppels maar. Het viel allemaal heel erg mee. Gelukkig.”

“Hoe weet u dat?” vraagt de rechter. “Heeft u haar nog gesproken?”

“Dat zag ik toen ik met een paar handboeien om achter in die politiewagen zat. Toen zag ik haar de ambulance in stappen. Nog geen twee minuten later kwam ze alweer naar buiten en ging ze weer terug naar het feestje. Dan kan het nooit erg zijn, lijkt mij. Ze lachte zelfs nog naar me. Zo’n vals lachje. Ze vond het volgens mij heerlijk om me daar te zien zitten.”

“Heeft u haar ooit nog uw excuses aangeboden?” wil de rechter weten.

“Absoluut niet,” zegt Ellen. “Ik mocht daar zijn. Zij niet.”

Het trieste is: Ellen en Mariska waren ruim dertig jaar lang hartsvriendinnen. Ze deelden lief en leed, een vriendenkring, en ook hun professionele carrières kruisten elkaar. Totdat een zakelijk conflict ineens alles om zeep hielp. Over wat er precies is voorgevallen wil Ellen vandaag niet uitweiden, maar feit is wel dat de twee elkaar op de dag van het glasincident al acht maanden niet gezien of gesproken hebben.

“Ik fiets om als ik vrees dat ik haar ergens tegenkom,” vertelt Ellen. “Bij verjaardagen van gezamenlijke vrienden informeer ik vooraf of zij ook wordt verwacht. Dan stem ik het zo af dat we elkaar mislopen. Of ik ga helemaal niet. Ook goed. Alles beter dan haar zien.”

“En toen zat ze daar ineens,” zegt de rechter.

“Pure provocatie,” zegt Ellen.

“Ze wist dat ik daar zou zijn.”

Zodra Ellen de uitgaansgelegenheid binnenstapt waar de bedrijfsborrel plaatsvindt, valt haar oog direct op haar voormalige vriendin. Een paar tellen staat ze aan de grond genageld. Dan draait ze om en loopt linea recta de deur uit. Maar al snel bedenkt ze zich. Niet zij moet weg, Maríska moet weg. Eenmaal weer binnen grist ze een longdrinkglas van een dienblad en beent met stoom uit haar oren recht op haar doel af.

“U heeft nu een aantal keren gezegd dat het slachtoffer daar niet mocht zijn,” merkt de officier van justitie op, “maar van wie mocht dat dan niet? Van u niet?” Mariska haalt haar schouders op.

“Dat was gewoon duidelijk,” zegt ze.

Voor de enkelvoudige mishandeling van haar voormalige boezemvriendin legt de rechter haar een geheel voorwaardelijke taakstraf op van dertig uur.

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacyredenen gefingeerd.