Bij de politierechter: Kinderspel

Hier volgt een onwaarschijnlijk verhaal van een stotterende man met een stoma wiens spontane work-out in een kinderspeelparadijs abusievelijk werd aangezien voor ontucht met 6-jarige meisjes. Maar ook onwaarschijnlijke verhalen zijn soms waar.

"Deze meneer heeft ons aangeraakt. Daar beneden. Ook van voren.”

De vingertjes van de drie 6-jarige meisjes wijzen recht naar Emre*, een 27-jarige volwassen man die zich zonder enig gezelschap in het indoorspeelparadijs bevindt. Leg dat maar eens uit.

“Ik..... ik..... ik heb..... ik..... heb so..... so..... sowie..... ik..... heb sowieso al..... mmmm..... mmmm..... mmmmmoeite..... om het..... uit..... uit..... om het uit te..... te..... te leggen.” Emre lijkt zijn hele lijf nodig te hebben om de woorden eruit te persen. Ongecontroleerd schokken zijn schouders op en neer terwijl zijn ademhaling om de haverklap blokkeert. Het is pijnlijk om te zien, maar hij geeft niet op. Hij is onschuldig, houdt hij vol.

Emre heeft het niet getroffen. Behalve moeite met praten heeft hij ook een stoma, iets wat vooral buitenshuis nog weleens problematisch kan zijn. Hij is die middag in een groot overdekt winkelcentrum wanneer hij dringend naar het toilet moet. Als stomapatiënt weet hij die feilloos te vinden. De dichtstbijzijnde is die bij de McDonald’s, maar daarvoor heeft hij kleingeld nodig en dat heeft hij niet op zak. Een andere optie is de indoorspeeltuin, maar zonder kinderen kom je daar als volwassen man niet binnen, weet hij. Maar hij moet. Zijn buikpijn is nauwelijks nog te harden. De vrouw achter de balie maakt hij wijs dat zijn tante met zijn neefjes en nichtjes al binnen zijn. Ze trapt erin. Emre haast zich naar het toilet. Hij is net op tijd.

Maar dan wordt zijn verhaal ronduit vreemd. In plaats van opgelucht het speelparadijs te verlaten, springt hij in de ballenbak en leeft hij zich uit op de verschillende speeltoestellen. Aan zijn spontane work-out, zoals hij het zelf noemt, komt pas een einde wanneer hij naar eigen zeggen uit een speeltoestel valt en languit op een luchtkussen tussen de spelende kinderen valt. Zijn handen moeten daarbij de meisjes hebben geraakt. Hoe en waar precies, durft hij niet te zeggen, maar van seksuele bijbedoelingen was absoluut geen sprake, zweert hij. Op aanwijzing van de drie meisjes plukt een medewerker hem even later uit de speeltuin en belt de politie. Ook dan houdt hij nog altijd vol dat hij in het gezelschap is van zijn tante en haar kinderen. Wanneer een agent het opgegeven nummer belt, neemt zijn tante inderdaad op. Ze blijkt in Turkije te zitten.

“Dat u daar de eerste keer over liegt, kan ik nog volgen,” zegt de rechter, “u moest dringend naar het toilet, maar als u onschuldig bent, zoals u zegt, waarom liegt u daar die tweede keer dan weer over?”

Dat weet Emre zelf ook niet goed.

“Zzzzz.... zzzzz..... zzzzzenuwen, ddddd..... denk ik.”

“U moet zelf toch ook toegeven dat dit een heel raar verhaal is,” veronderstelt de rechter. “Eerst vergaat u nog van de buikpijn, en een moment later besluit u als volwassen man te gaan sporten in een speelparadijs vol kleine kinderen.”

Emre knikt. Het is een raar verhaal, daarvan is hij zich bewust. Maar een raar verhaal hoeft nog geen onwaar verhaal te zijn, betoogt zijn advocaat. Bovendien bestaat het enige bewijs uit de verklaringen van 6-jarige meisjes. Verklaringen die onderling ook nog eens van elkaar verschillen. De rechter erkent dat. Er zit simpelweg te weinig overtuigend bewijs in het dossier om Emre te kunnen veroordelen. Hij komt met de schrik vrij. 

*Alle namen in deze rubriek zijn om privacy-redenen gefingeerd.