Bij de politierechter: de gebeten hond

Hailey heeft op de avond van haar aanhouding een Amerikaanse stafford-terriër in haar arm hangen. Desondanks is ze zelf de gebeten hond.

Hai!”

De manier waarop de 20-jarige Hailey* de rechter begroet doet vermoeden dat het niet de eerste keer is dat ze voorkomt. Ze is een stralende, goedgemutste jongedame met een weelderige bos krullen, een glimmende, gewatteerde jas en een paar ronde oorbellen van het formaat hoepel. Volgens de officier van justitie zou ze eerder dit jaar, na een avond stappen, haar vriend hebben mishandeld door hem te slaan met een glas en hem te bijten, maar volgens Hailey klopt er niets van dat verhaal. Sterker nog, ze is zelf gebeten. Niet door haar vriend, maar wel door zijn hond.

“Ik heb hier een foto voor me van het ontblote bovenlijf van uw vriend,” zegt de rechter. “Daarop valt sowieso al een hoop te zien, met al die tatoeages en zo, maar ik zie daar toch ook wel wat lichte verwondingen op...”

“Ik heb hem niets aangedaan,” zegt Hailey stellig. “Misschien zijn het de tanden van zijn eigen hond geweest, dat beest werd helemaal gek.”

“Een Amerikaanse stafford,” weet de rechter. “Die beesten kunnen flink doorbijten, hè?”

Hailey knikt. “Best wel, ja.”

“En uw vriend is nogal eh... hoe zal ik het zeggen... nogal jaloers en bezitterig, begrijp ik dat goed?”

“Valt mee,” vindt Hailey. “Soms.” Hailey stond officieel niet ingeschreven op het adres van haar vriend, maar ze woonde er wel. Net als haar vriend had ze een goed contact met de achterbuurvrouw. Hun achtertuinen grensden aan elkaar en regelmatig kwamen ze bij elkaar over de vloer. Ook die bewuste avond is het gezellig. Wanneer de buurvrouw rond middernacht voorstelt om samen op stap te gaan, haakt Hailey’s vriend af. Hailey zelf heeft er wel oren naar. Het feest duurt tot in de vroege ochtend, waarna er in de woning van haar buurvrouw nog een bescheiden afterparty plaatsvindt met wat mensen die uit de club zijn meegekomen. Dan ineens staat Hailey’s vriend briesend in de achtertuin. Wanneer iemand de deur voor hem opendoet, beent hij linea recta op zijn vriendin af. Over wat er daarna gebeurt lopen de lezingen uiteen. Volgens Hailey zelf is ze door hem geschopt en geslagen, volgens haar vriend wilde hij alleen met haar praten, maar kreeg hij daar de kans niet voor omdat Hailey, die volgens hem ‘de cocaïne nog onder haar neus had hangen’, finaal doordraaide en hem te lijf ging met onder andere haar glas en haar tanden. Hailey lacht ontspannen.

“Ik doe helemaal geen drugs.”

Op het moment dat de politie arriveert, heeft de ruzie zich naar buiten verplaatst. Inmiddels is ook de Amerikaanse stafford ten tonele verschenen. Te oordelen naar de bijtsporen die later op haar armen en benen worden vastgesteld, heeft hij Hailey goed te pakken gehad. Voor de mishandeling van haar vriend is het bewijs veel minder evident. Op zijn torso valt wel iets van letsel te ontdekken, maar het is te gering en te onduidelijk om de oorzaak ervan te achterhalen. Bovendien lopen de getuigenverklaringen zeer uiteen om nog precies te kunnen vaststellen wat er zich in het huis van de buurvrouw heeft afgespeeld.

“Als er al bewijs is, dan is dat niet overtuigend,” concludeert de rechter die haar om die reden vrijspreekt.

“Oké, dank u wel, doei!” En met die woorden fladdert Hailey de zaal weer uit.

Misschien ook voor jou:

Bij de politierechter: 'Ik heb 1, 2, 3, 11 pillen gebruikt'