Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert

Bij de politierechter: kinderporno als hobby

De politierechter behandelt de relatief kleine strafzaken, maar ook die kunnen je bloed in een paar minuten tijd naar het kookpunt jagen.

Bij de politierechter: kinderporno als hobby

Alleen de kralenketting om zijn nek zou je met de nodige goede wil excentriek kunnen noemen, maar verder is Luc* (62) op het eerste gezicht een volstrekt inwisselbare, onopvallende man zoals er in vrijwel elke Nederlandse straat eentje woont. Bril, grijze haren, kalend. Omdat de zaken vóór hem veel meer tijd in beslag nemen dan is gepland, zit hij al bijna anderhalf uur eenzaam voor zich uit te staren wanneer hij de bode eindelijk zijn naam hoort roepen. Een advocaat heeft hij niet meegenomen. Dat vond hij het geld niet waard. Zelfs de beste advocaat zou hem niet kunnen vrijpleiten. Het is wat het is: op de harde schijf van zijn computer zijn 173 kinderpornobestanden aangetroffen. 42 foto’s en 131 films. De meeste ervan zeer expliciet en met zeer jonge kinderen.

“Ik kan er weinig tegenin brengen. Het stond op mijn computer,” bekent hij maar gelijk wanneer de officier van justitie de tenlastelegging heeft voorgelezen.

“Ruim zes jaar lang,” vult de rechter aan.

“Zoiets ja,” zegt Luc, “maar de laatste paar jaar heb ik er weinig meer mee gedaan.”

“Hoe bedoelt u dat?”

“Dat ik er bijna niet naar gekeken heb. Geen tijd meer voor,” verduidelijkt Luc.

Verbaasd trekt de rechter haar wenkbrauwen op. “U kijkt niet meer naar kinderporno omdat u er geen tijd meer voor heeft?”

“Toen ik ermee begon, was ik werkeloos, toen vond ik het allemaal wel interessant, maar sinds een paar jaar werk ik als chauffeur in de nachtdienst. Dus ja...

Dan heb je overdag gewoon je rust nodig.”

Luc praat over kinderporno zoals anderen over biljarten of tennissen praten. Als een onschuldige hobby waar hij door tijdgebrek helaas niet meer aan toekomt. Wanneer de rechter hem vraagt in hoeverre hij zich bewust is van de ernst van deze zaak, wordt het nog verontrustender. Als hij zich al ergens zorgen over maakte, dan hooguit over de kans om gepakt te worden. Niet over het misbruik van jonge kinderen.

“Telkens als het in het nieuws was, kinderporno en zo, dan dacht ik wel, ik moet dat spul van mijn computer halen. Maar ja, dan vergeet je het weer. Zo gaan die dingen.”

De bestanden worden uiteindelijk pas ontdekt wanneer Luc een nieuwe computer koopt waaraan hij zijn oude harde schijf wil koppelen. Omdat dat niet lukt, gaat hij ermee naar een computerspeciaalzaak waar men direct de politie alarmeert. Dan wordt ook vastgesteld dat de bestanden op zo’n manier zijn opgeslagen dat ze ook voor anderen vrij te downloaden zijn, wat de zaak nog ernstiger maakt.

Desondanks komt het, ook wanneer Luc van de rechter het laatste woord krijgt, niet in hem op om spijt te betuigen, of anderszins compassie te tonen voor de vele misbruikte kinderen waaraan hij zich jarenlang met de broek op zijn enkels verlekkerde. In plaats daarvan vraagt hij de rechter om bij de strafmaat een beetje rekening te houden met zijn eigen agenda. Het liefst heeft hij een boete, want een werkstraf zou hem in verband met zijn nachtdiensten wel heel slecht uitkomen.

“Dan kom ik helemaal niet meer aan mijn rust toe,” zegt hij.

Maar daar heeft de rechter maling aan. Ze legt hem een werkstraf op van 120 uur plus een voorwaardelijke celstraf van zes maanden. Ook krijgt hij een meldplicht bij de reclassering en zal hij voor onbepaalde tijd moeten meewerken aan een intensief behandeltraject.

*Alle namen zijn vanwege privacy-redenen gefingeerd

Misdaad Jochem Davidse Petra Urban