Stop alsjeblieft met herhalen!

Jochem Davidse

Afgelopen weekend zat ik met mijn dochter (5) te lunchen op het terras van Manzo’s Bar Bistro in Zaandam. Althans, ík zat te lunchen, zij negeerde haar tosti terwijl ze naar YouTube keek op mijn telefoon.

“Blijf jij even zitten? Papa gaat even plassen,” zei ik.

‘Het is geen buitenspel voor Van Persie... Van Persie... En die kopt ’m erin! JAAA!!! Het is 1-1! Het is 1-1! Wat een wereldgoal! Hahahaha! Wat een on-ge-lo-fe-lijke lekkere goal van Robin van Persie! Wat een bal! Ik zei het nog, één keer sta je niet buitenspel. 1-1!’

Hoewel de setting wat vreemd was herkende ik het radiocommentaar van Jack van Gelder direct. En de wedstrijd.

Met het afspelen ervan op het herentoilet, zo hoorde ik later, wilde het café haar mannelijke klandizie in deze voetballoze zomer een hart onder de riem te steken. Ik vond het briljant.

‘Blind naar Robben. Naar Robben! En schieten, Arjen, schieten! JAAAA! JAAAA! Arjen Robben zet het Nederlands elftal op een 2-1 voorsprong. Oranje staat voor tegen de wereldkampioen!’

Mijn blaas was inmiddels leeg, maar voor de zekerheid bleef ik nog even staan. Je wist nooit.

‘Wesley Sneijder gaat die vrije trap nemen. Casillas kan daar niet bij! Hij zit erin! Stefan de Vrij maakt ’m! De man die de schlemiel was in de eerste helft staat nu bij de tweede paal en schiet die bal binnen!’

Nu werd het toch echt tijd om af te schudden.

‘Ramos terug op Casillas... Casillas opgejaagd door Van Persie. Casillas wat doe je? Die raakt die bal kwijt. Daar gaat de 4-1! Het is 4-1! Het is 4-1! Nu begrijp ik waarom je niet meer mag keepen, Casillas. Je kan er geen houtje-touwtje meer van! Onvoorstelbaar!’

Mijn afschudden begon inmiddels verdachte vormen aan te nemen. Gelukkig was ik nog altijd alleen.

‘Sneijder met een goeie bal richting Robben. Nu wordt het hardlopen voor volwassenen. Robben loopt Sergio Ramos eruit! Casillas moet komen maar die komt niet. Wordt het 5-1? Is het zo’n dag? JAAAA!!! Hahaha! Het is zo’n dag! Het is zo’n dag! Het is 5-1!’

Met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht liep ik door het café terug naar het terras. “Dat duurde lang,” zei mijn dochter zonder op te kijken van de telefoon. “Moest je poepen?”

Afijn, jij nog iets te zeiken?

Micha Jacobs

Ik zou weleens een lijstje willen zien van voetbalwedstrijden die het vaakst zijn herhaald in de afgelopen drie maanden. Aangezien ik Spanje-Nederland in Brazilië (nu ik dat affiche zo opschrijf besef ik mij nu pas: hebben we ooit zo’n mooi affiche gehad?) vaker heb gezien dan een Albert Heijnreclame, moet die wel bovenaan staan. En ik kon die wedstrijd toch al dromen, daar heb ik geen 34 herhalingen voor nodig.

Het was op de dag na mijn verjaardag en ik hield voor de verandering eens een feestje thuis. Jij was er ook nog, met je zwangere vriendin, en volgens mij wisten we allemaal niet wat we zagen. Vijf minuten voor tijd stonden we zelfs in mijn slaapkamer, omdat het signaal van mijn tv in de woonkamer wegviel en we in blinde paniek een andere tv zochten. Nou ja, blinde paniek: we stonden toen al met 5-1 voor, maar we gingen er allemaal vanuit dat Robben er terwijl we naar de slaapkamer renden nog twee bij had geprikt. Zo’n wedstrijd was het. Ik weet ook nog dat mijn vriendin na het laatste fluitsignaal Let’s Get Spanish van De Jeugd Van Tegenwoordig draaide en mijn toenmalige zwager op mijn balkon ruzie kreeg met de overbuurman. Niet omdat we zoveel lawaai maakten, de hele buurt was namelijk in een nooit eerder vertoonde extase, maar omdat hij waarschijnlijk uit Spanje kwam. Althans, zo klonk hij.

Ik dacht altijd dat ik nooit genoeg van die beelden zou kunnen krijgen, tot die 27ste herhaling. Er was geen ontkomen aan: ik geloof dat ze zelfs bij Koffietijd zo weinig te vertellen hadden dat ze dat doelpunt van Van Persie maar weer eens van stal haalden. Dan weet je wel hoe laat het is. Ik denk altijd dat een herinnering veel mooier is als je er niet elke dag mee wordt geconfronteerd. Dan laat je nog iets over aan je eigen fantasie, bijvoorbeeld dat Nederland op die glorieuze dag in Salvador de allerbeste wedstrijd ooit speelde. Door die zoveelste herhaling herinnerde ik me opeens dat we die wedstrijd ook met gemak hadden kunnen verliezen als Spanje 2-0 had gemaakt voor die zweefduik van Van Persie.

Stop dus alsjeblieft met herhalen, ik had die eerste 43 minuten van de wedstrijd alweer verdrongen. Gelukkig hebben ze die op dat toilet in Zaandam gewoon genegeerd.