/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fpanorama%2Fpanorama%2Fsource%2FPOLRECH_2014-_21Den_Haag_080414-thumb.jpg "de naakte feiten")
Maarten (42) zeult twee goedgevulde schoudertassen door het gangpad naar voren. Hij lijkt zo uit de jaren zeventig te zijn gestapt. Hij draagt een spijkerbroek met wijde klokpijpen en een halflange wollen jas, een pakje shag half uit de jaszak. Zijn haar is lang maar niet onverzorgd. Integendeel, stijlvol, retro. Zeker voor iemand zonder woning.
“Klopt het dat u geen vaste verblijfplaats heeft?” vraagt de rechter wanneer Maarten op zijn stoel is neergeploft. Maarten kijkt naar de twee zware tassen aan zijn voeten. Daar zit zijn hele hebben en houden in. “Niet meer nee,” zegt hij. “Waar slaapt u dan vannacht?” “In een opvang. Ergens. Hoop ik.”
Nog niet zo lang geleden huurde hij nog een kamer in Den Haag, maar je kunt je afvragen of hij daar beter af was. Zijn buurvrouw was een junkie en tegenover hem woonde haar dealer. Geen ideaal adres voor iemand die een drugsverslaving van zo’n 25 jaar probeert af te schudden.
@backlink(157083)
Je gaat er aan!
De spanning tussen de drie huisgenoten was al weken om te snijden. Al die tijd bleef het bij scheldpartijen en verwensingen over en weer, maar toen Maarten op zijn kamer een lijntje coke aantrof, pontificaal uitgestald, ging hij echt door het lint. Dat zijn geen grappen voor iemand die cold turkey aan het afkicken is. Woedend ging hij verhaal halen bij de vermoedelijke dader. Woedend en naakt. Waarom Maarten naakt was wordt tijdens de zitting jammer genoeg niet duidelijk. Het is gissen, misschien kwam hij net van onder de douche.
Vrijwel direct explodeerde het. De overbuurman greep naar een bezemsteel om de poedelnaakte Maarten mee te verjagen. Maarten zelf had het inmiddels ook nog aan de stok met zijn buurvrouw, die op het tumult was afgekomen. Met zijn vrije hand duwde hij haar van zich af, terwijl hij met de andere de bezemsteel afweerde.
Dat is althans het verhaal van Maarten. Of het klopt, valt lastig te achterhalen. De enige betrouwbare verklaringen in deze zaak zijn afkomstig van twee agenten. Zij treffen in de woning een bizar tafereel aan en besluiten dan maar het meest vreemde element in te rekenen: de naakte en volgens de agenten ook straalbezopen kerel.
“Kankerpolitie! Kankerhomo!” briest Maarten naakt en gekneveld vanaf de achterbank van de dienstauto. En naar de vrouwelijke agente: “Je gaat eraan, kankerhoer! Je gaat eraan!” Maarten knikt. Hij heeft lelijke dingen gezegd. Daar heeft hij spijt van. En ja, hij was dronken. “Maar ik werd in m’n nakie op de achterbank gesmeten! Terwijl ik net mishandeld was met een bezemsteel. En ze lachten me nog uit ook. Dat is toch niet normaal?”
Het was zijn buurvrouw die aangifte deed. Ze zou tijdens de worsteling door Maarten hard tegen de trapleuning zijn geduwd en daar veel last van hebben, maar zelfs de officier van justitie betwijfelt dat. “Misschien wel, misschien niet,” zegt hij. “Er is geen enkel bewijs voor.”
De rechter is dat met hem eens. Voor de mishandeling spreekt ze hem vrij, maar de beledigingen en de bedreigingen liegen er volgens haar niet om. Twee weken celstraf. Geheel voorwaardelijk, dat wel. Maarten zal dus gewoon op zoek moeten naar een slaapplaats.
@backlink(157025)
Lees het in Panorama
Dit was een aflevering van 'De politierechter' uit de oude doos, geschreven door onze verslaggever Jochem Davidse. Benieuwd naar de aflevering van deze week? Bestellen kan hier.