Bij de politierechter: born bad

Op de linker bovenarm van Timothy (18) staan de woorden Born Bad getatoeëerd, maar ook zonder die waarschuwing maakt hij voldoende indruk. Je kunt je best voorstellen dat het je dun door de broek loopt wanneer hij met ontbloot bovenlijf en samen met zijn vriend Jermain (30), die naast hem voor de rechter zit, woest op je af komt gestormd. 

Een koerier maakte het mee. Wanneer hij op een warme zomerdag bij Nieuwegein de snelweg verlaat, zit de Skoda met daarin de twee donkere jongens al achter hem. Hij slaat rechtsaf, hij slaat linksaf, hij slaat nog een keer linksaf, maar wat hij ook doet, de Skoda volgt. Op het moment dat hij de bestelbus parkeert, wordt zijn bange vermoeden bevestigd. Ze hebben het op hem gemunt.

In zijn spiegels ziet hij de twee op zich af komen rennen. De koerier realiseert zich dat zijn raampje nog openstaat. Te laat. Een van de jongens, degene met een shirt aan, haalt door het open raam en met een gebalde vuist vol naar hem uit. En nog een keer. “Weet jij wel wie ik ben?!?” schreeuwt hij. “Ik kan jou doodmaken, weet je dat!?!” 

Dan trekt hij het portier open en probeert de koerier aan zijn voeten uit de bestelbus te sleuren. Doodsbang klampt het slachtoffer zich vast aan zijn stuur. Net op het moment dat hij het echt niet langer volhoudt, laat zijn belager los. Moedige omstanders brengen hem tot bedaren.

@backlink(160785)

Ander verhaal

Zo is het volgens het slachtoffer gegaan, maar Timothy en Jermain hebben duidelijk moeite om hun mond te houden wanneer de rechter het uit het dossier opleest. Zelf hebben ze een heel ander verhaal.  De koerier zou op de snelweg als een malloot hebben gereden. Hij reed belachelijk hard, haalde rechts in en sneed andere automobilisten af, onder wie ook Timothy en Jermain. Om een aanrijding te voorkomen moesten ze vol op de rem.

“Deze man moest gestopt worden,” zegt Jermain bij wie de zweetvlekken onder zijn armen inmiddels zijn halve overhemd beslaan. “Het scheelde niks of hij had een moeder met twee kleine kinderen van de weg gereden.”

Juridisch gezien is dat verhaal weinig waard. Zelfs als het waar is, dan nog is het geen vrijbrief voor een achtervolging en een paar rake vuistslagen. Maar ook dat deel van het proces-verbaal is volgens Timothy en Jermain onzin. Ze waren boos, ze wilden verhaal halen, maar ze hebben niemand geslagen of zelfs maar aangeraakt.

Volgens hun advocaat blinkt het onderzoek van de politie in deze zaak vooral uit in vooringenomenheid en gemakzucht. “Blijkbaar konden ze zich het verhaal van de aangever zó goed voorstellen dat ze één telefoontje wel genoeg vonden.”

Dat telefoontje was naar een medewerker van een bewaakte fietsenstalling vlakbij de plek waar de koerier zou zijn aangevallen. Hij zou ‘iets’ gezien hebben. Een slaande beweging. Hij weet niet van wie. Die getuigenverklaring, in combinatie met de aangifte en wat vage camerabeelden, was voor de politie voldoende om het onderzoek te sluiten. Andere ooggetuigen, die er toch echt volop waren, zijn nooit gehoord.

De advocaat: “Ze zullen wel gedacht hebben, twee jonge Antilliaanse gasten in een auto, eentje met ontbloot bovenlijf, dat zullen geen lieverdjes zijn. Maar zo werkt het toch hopelijk niet, mevrouw de rechter?”

Zo werkt het inderdaad niet. Net als de advocaat maakt ook de rechter korte metten met het onderzoek van de politie en met de eis (voor beide heren honderd uur taakstraf) van het OM. In plaats daarvan lopen Timothy en Jermain met vrijspraak de deur uit.  

@backlink(160669)