/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fpanorama-fallback2.png)
Op de vraag waar Fabio Felline op 16 april zal zijn, begint de Italiaan minzaam te glimlachen. “Ja, ik sta normaal gesproken aan de start van de Amstel Gold Race, maar om nou te zeggen dat ik er naar uitkijk...” Het waren beelden die de hele wereld overgingen, zo vlak voor het begin van ‘AGR’ vorig jaar. Nog even wilde Felline kijken of alles goed zat bij zijn voorwiel. “Ik had handschoenen aan, omdat het wat fris was die dag. Ik had die beweging al honderd keer eerder gemaakt, maar nu kwam mijn handschoen in mijn voorwiel terecht en vloog ik over de kop.” Doordat de val toevallig werd gefilmd door een toeschouwer met zijn mobiele telefoon kreeg iedereen direct te zien wat er was gebeurd. Nog voor de race was begonnen lag de Italiaan, door velen die dag gezien als een outsider voor de zege, al uit koers.
Van de hel naar de hemel
In het ziekenhuis bleek de schade echter veel groter dan gedacht. Niet alleen was zijn neus op drie plaatsen gebroken, ook bleek er sprake te zijn van een schedelbasisfractuur. Er werd zelfs gesproken over het einde van de carrière van Felline. Twee dagen lang was de Turijner zelf ook in de veronderstelling dat er niks aan te doen was.
“Ik hoorde van meerdere doktoren dat een operatie noodzakelijk was, waardoor ik mijn hoofd niet meer vrij kon bewegen. Topsport zou dan direct onmogelijk zijn. Gelukkig bleken er twee artsen te zijn die het op een andere manier wilden proberen.” Die twee artsen waren de Spaanse neurochirurg Pedro Berjano en de Italiaanse gezichtschirurg Antonino Cassisi. Omdat Berjano in Milaan woont en Cassisi in Bergamo besloot Felline met de trein naar beide doktoren toe te gaan, vanuit het ouderlijk huis in Turijn. Helemaal alleen. Omdat hij ook zelf de oorzaak was van alle ellende. “Dat waren zware dagen, vaak vertrok ik al heel vroeg in de ochtend, maar uiteindelijk heeft het me wel sterker gemaakt.” Al snel komt er voorspoedig nieuws: beide doktoren zien mogelijkheden voor een snel herstel en een vervolg van de carrière van Felline. “Zonder deze twee heren zat ik nu niet op de fiets en dat besef ik me heel goed. Zij hebben allebei veel ervaring met de behandeling van topsporters en dat is mijn redding geweest. Het lichaam van een topsporter is anders dan dat van een ‘normaal’ mens en zij wisten precies hoe ik zo snel mogelijk zou kunnen herstellen. Berjano heeft me geopereerd aan de achterkant van mijn schedel en Cassisi heeft mijn gezicht hersteld, zonder enige vorm van plastische chirurgie. Deze beide doktoren hebben wonderen verricht, zo simpel is het.”
De wonderen waren zelfs zo groot dat Felline begin juni, anderhalve maand na zijn val, alweer op de fiets stapte samen met trainingsmaatje Moreno Moser. Sterker nog, er kon zelfs aan wedstrijden worden gedacht. “Ik wilde graag weer terugkeren in het peloton tijdens de Italiaanse kampioenschappen, ondanks dat ik nog verre van honderd procent fit was en dat is gelukt. Vervolgens kon ik me op de rest van mijn seizoen richten. Ik zou Bauke Mollema bijstaan in de Tour de France, maar daar ging een streep doorheen. Toen hebben we besloten om voor de Ronde van Polen en de Vuelta a España te gaan.”
/%23source%2Fwielerrevue%2Fpremium%2F032017%2Ffoto1.jpg)
Revanche in de Vuelta
Felline had niet beter kunnen kiezen. In de schaduw van de Tour rijdt hij een uitstekende Ronde van Polen, waarin hij uiteindelijk tweede wordt achter de ongenaakbare Tim Wellens. Een enorme boost voor het vertrouwen van de Italiaan, die zich vervolgens volledig kan richten op het (gedwongen) nieuwe grote doel: de Vuelta. In een ploeg zonder echte kopman mag Felline voor de ritzeges gaan en vaak is hij er heel dicht bij. In de vijfde etappe naar Lugo wordt hij in de sprint geklopt door Gianni Meersman, maar ook tijdens de ontsnappingen glipt de 26-jarige renner bijna elke keer mee. Zoals in de memorabele vijftiende etappe naar Sallent de Gállego, waar Nairo Quintana de Vuelta uiteindelijk blijkt te winnen. Felline eindigt die dag als derde in de aankomst bergop, nog voor zijn toekomstige kopman Alberto Contador.
Er blijft echter nog één wens voor Felline: een etappezege. Na de negentiende etappe, een individuele tijdrit waarin hij negende wordt, is er nog maar één kans: de afsluitende bergetappe naar de Alto de Aitana, een rit waar iedereen met nog een beetje energie wil proberen te winnen. Een onmogelijke opgave voor de uitgeputte Felline, zo lijkt het. Maar er is nog een motivatie, want door de veel goede klasseringen staat hij tweede in het puntenklassement, vlak achter leider Alejandro Valverde, die ook nog kopman en klassementsleider Quitana bij moet staan.
“Mensen willen het niet geloven, maar pas na de tijdrit is het plan ontstaan om voor de groene trui te gaan”, lacht Felline. “Het kwam zelfs van een vriend van mij, die mij een ‘appje' stuurde dat ik er nu wel heel dichtbij was. Zelf wist ik niet of ik nóg een keer mee kon zitten in de aanval, maar toen ik later met mijn vader sprak stuurde hij mij een foto van vlak na de val in Maastricht. Ik was van ver gekomen en mocht nu niet opgeven, was zijn boodschap.” En dus sluipt Felline weer mee in de ontsnapping, maar Valverde blijkt ook mee te zitten. De Italiaan laat zich weer terugzakken om later nog een keer weg te springen. Dit keer is het wel de goede keer: de concurrerende Spanjaard is nergens te bekennen. “Ik voelde op dat moment ook niet zoveel pijn meer, dat zit vooral in het hoofd. Dat is de belangrijkste winst van mijn val in de Amstel Gold Race geweest: ik ben fysiek nog steeds dezelfde, maar ben mentaal veel sterker geworden. In Spanje voelde elke etappe als een soort training. Ik kon eindelijk al mijn energie kwijt en liet me nergens door remmen. Dan is dat er heel veel mogelijk.”
/%23source%2Fwielerrevue%2Fpremium%2F032017%2Ffoto2.jpg)
Dat blijkt, want ook in de zware bergetappe wordt Felline derde en zijn er genoeg punten veroverd om de groene trui omgehangen te krijgen. In de sprint in Madrid komt de trui niet meer in gevaar en dus staat de Turijner ’s avonds te pronken op het podium. “Veel mensen vragen me of ik het jammer vind dat ik geen etappe heb gewonnen tijdens de Vuelta, maar dat gevoel van het podium in Madrid vergeet ik nooit meer. Het was net een film. Natuurlijk had ik al wel eerder aan de groene trui gedacht, maar nooit hadden we het echt uitgesproken. Misschien dat Valverde me daarom ook wat onderschat heeft en toen ik uiteindelijk wegreed in de voorlaatste rit, was het te laat.”
Onder de vleugels van Degenkolb
Als er iets is gebleken uit de vier weken in Polen en Spanje, dan is het wel dat Felline op alle gebieden zijn mannetje staat. Zowel bergop, in de tijdritten als in de sprint kan hij excelleren. Een uitstervend ras in een periode waar wielrenners zich steeds meer specialiseren in een bepaalde discipline. Voor Felline niet per definitie een voordeel. “Er zijn veel mensen die denken dat ik het vooral een sprinter ben, maar ik heb in mijn hele carrière al in alle verschillende disciplines overwinningen behaald. Dat multifunctionele klinkt natuurlijk mooi, maar betekent uiteindelijk ook weer helemaal niets. Je kan overal een beetje goed in zijn, maar dat houdt uiteindelijk in dat je nergens écht goed in bent. In dat opzicht is Valverde voor mij een voorbeeld, die is erin geslaagd om zich in alle facetten, en dan met name de sprint, te verbeteren en zo vele koersen te winnen.”
/%23source%2Fwielerrevue%2Fpremium%2F032017%2Ffoto3.jpg)
Want dat moet het doel zijn voor Felline dit jaar: koersen winnen. En waarom niet in het voorjaar. De Italiaan heeft in elk geval met zijn ploeg een ambitieus programma opgesteld. “Ik rijd alle voorjaarsklassiekers, behalve Parijs-Roubaix. Dat is voor het eerst. We denken dat ik daar van waarde kan zijn voor de ploeg. John Degenkolb is duidelijk de kapitein, maar ik spiegel ons graag aan een ploeg als Quick-Step Floors. Die hebben vijf renners die een klassieker kunnen winnen. Als Tom Boonen niet goed is, is Niki Terpstra daar of Zdenek Stybar. Wij hebben met Degenkolb iemand die het al bewezen heeft, maar ook Edward Theuns, Jasper Stuyven, Giacomo Nizzolo en ik kunnen een koers winnen. Dat hoeft geen probleem te zijn, de sterkste blijft vanzelf over.” Een groot verschil met het tijdperk van Fabian Cancellara: “Het is duidelijk dat we nu een meer homogene groep hebben. Cancellara was de onbetwiste leider van de ploeg. Daar zit verder geen waardeoordeel aan vast, maar feit is wel dat er nu meer mensen voor hun eigen kans kunnen gaan in het voorjaar. 2017 wordt een cruciaal jaar in mijn carrière, want nu wil ik weer de volgende stap zetten en mee kunnen doen om de prijzen.”
De grote vraag is wat Felline waard is op kasseien, een discipline waar hij zich nog niet vaak heeft getoond. “Vergis je niet, in 2010 (zie kader) werd ik al tiende in E3 Harelbeke en reed ik tot een val een heel goede Gent-Wevelgem. In die koersen kan ik zeker een rol van betekenis spelen, al blijven Milaan-Sanremo en de Ronde van Vlaanderen mijn favoriete koersen. Winnen in Sanremo voor mijn eigen fans is een droom, maar Vlaanderen is magisch. Ik heb van het hele voorjaar nu eindelijk een hoofddoel gemaakt, want ik wil niet op mijn 35ste zeggen dat ik het nooit heb geprobeerd.”
En daarna? Felline: “Contador wil graag dat ik met hem de Tour rijd, blijkbaar heb ik indruk op hem gemaakt tijdens de Vuelta. Dat ik daardoor de honderste Giro d’Italia mis is jammer, zeker als Italiaan, maar we zijn ook professionals en het is een prachtige kans om me te leren van de beste tijdens een grote ronde. Ik zal Contador helpen waar ik kan in Frankrijk. Of ik ook voor mijn eigen kans mag gaan? De ploegleiding vertelde dat er een paar interessante etappes voor mij tussen zitten, dus wie weet! En daarna gaat de focus normaal gesproken richting de WK in Bergen, maar je weet nooit hoe het seizoen verloopt. Dat heeft vorig jaar wel uitgewezen, dus misschien keer ik nog wel terug in de Vuelta.” En wellicht een revanche in de Amstel Gold Race? “Het is een heel lastige koers, omdat je pas op het einde echt de kans krijgt om volle bak te gaan. Maar ik had, tot vorig jaar, altijd goed gereden in Nederland, dus wie weet…”
Fabio Felline
Geboren: 29 maart 1990, Turijn
Lengte: 1.75 meter
Gewicht: 68 kg
Ploegen:
Footon-Servetto (2010)
Geox-TMC Transformers (2011)
Androni Giocattoli-Venezuela (2012-2013)
Trek-Segafredo (2014-2017)
Belangrijkste overwinningen:
Ritzege etappe 2, 3 en algemeen klassement Circuit De Lorraine Professionnel (2010)
Ritzege etappe 2, Brixia Tour (2011)
Giro dell’Appennino (2012)
Memorial Marco Pantani - Trofeo Sidermac (2012)
Ritzege etappe 1a, Settimana Internazionale Coppi e Bartali (2013)
Ritzege etappe 2, Tour de Slovénie (2013)
Individuele tijdrit Critérium International (2015)
Ritzege etappe 2, Vuelta Ciclista al Pais Vasco (2015)
GP de Fourmies (2015)
Vernieuwd Trek-Segafredo moet matig 2016 doen vergeten
De groene trui van Fabio Felline in de Vuelta a España was een prachtige afsluiting van het seizoen van Trek-Segafredo, maar toch zal dat succes als een doekje voor het bloeden hebben gevoeld. De formatie van de Italiaanse manager Luca Guercilena behaalde slechts vier overwinningen in het afgelopen seizoen (etappezeges van Fabian Cancellara in de Tirreno-Adriatico en de Ronde van Zwitserland, etappezege van Niccolò Bonifazio in de Ronde van Polen en de overwinning van Bauke Mollema in de Clásica San Sebastián) en dat is te weinig voor een ambitieuze ploeg als Trek. Daarom ging het roer om, min of meer geholpen doordat Cancellara, Ryder Hesjedal en Fränk Schleck met pensioen gingen.
Daarvoor kwamen niet de minste namen terug. Alberto Contador is dit jaar de kopman van Trek in de Tour de France en de Spanjaard nam meesterknecht Jesus Hernandez mee. Jarlinson Pantano, één van de revelaties van de afgelopen Tour de France, kwam over van het opgeheven IAM Cycling en mag zich bij Trek verder ontwikkelen. Als vervanger van Cancellara kwam John Degenkolb, die na zijn ongeluk met Giant-Alpecin in 2016 weer naar zijn topvorm lijkt toe te werken. De Oost-Duitser was zeer verguld dat ook zijn wegkapitein Koen de Kort mee kwam en de verwachtingen zijn dan ook hooggespannen rond de winnaar van Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix in 2015.