/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fcore%2Fpanorama-fallback2.png)
Het drama rond Winston Bogarde
Na de euforie volgde een harde krak. Kom er maar in Jack van Gelder. “Frank de Boer speelt de bal, heel goed naar Dennis Bergkamp. Dennis Bergkamp... Dennis Bergkamp neemt de bal aan... Dennis Bergkamp... DENNIS BERGKAMP... DENNIS BERGKAMP... DENNIS BERGKAMP... DENNIS BERGKAMP... OOOOOOOAAAAHHHAAAAAA. FRANK DE BOER SPEELT DE BAL NAAR DENNIS BERGKAMP, DIE NEEMT DE BAL FEILLOOS AAN EN DIE SCHIET DE BAL ERIN! WE SPELEN NOG OFFICIEEL TWINTIG SECONDEN... DENNIS BERGKAAAAAAMP! 2-1!” De manier waarop Oranje zich kwalificeerde voor de halve finales van het WK’98 was meer dan indrukwekkend. Er zijn mensen die het commentaar van Van Gelder tot op de dag van vandaag als blijvende herinnering met zich meedragen op hun mobiele telefoon. Het was sowieso erg gezellig in Menton, waar we op bezoek bij Barend & Van Dorp gezellig meezongen met André Hazes en Jan Mulder nog níet opriep om de bondscoach te stenigen. Voor de wedstrijd tegen Argentinië vermaakte de Nederlandse pers zich samen met Diego Maradona aan de rand van een hotelzwembad; iedereen was lief.
Zware domper
Achttien uur later, Oranje werkt een hersteltraining af op het hoog in de bergen verscholen trainingscomplex van AS Monaco in La Turbie. De betrekkelijke rust wordt ruw verstoord door een oerkreet van Winston Bogarde. Krimpend van de pijn ligt Bogarde, die de geschorste Arthur Numan in de halve finales tegen Brazilië had moeten vervangen, op de grond. Bondscoach Hiddink is geschokt. “Je zag de voet van Winston helemaal scheef liggen. Dit is een zware domper. Voor Winston is het persoonlijk het ergste.
/%23source%2Fpanorama%2Fsite%2F2b_anp-967194_bogarde_zwaar_geblesseerd.jpg)
Ondanks zijn rol als wisselspeler heeft hij zich hier steeds uitstekend gemanifesteerd.” Ook voor het team was de blessure van Bogarde een aderlating, zei Hiddink. “Brazilië komt de tegenstander als een wals tegemoet. Fysiek zou Bogarde in staat zijn geweest dat gevaar te bezweren.” Een paar jaar geleden vroeg ik Bogarde zelf naar het WK in 1998 en wat bleek? Hij werd er, ook na al die jaren nog steeds niet graag aan herinnerd. “Maar oké,” zei hij, “ik vertel het één keer en daarna nooit meer. We trainden fel, heel kort. Clarence had de bal, ik ging achter hem aan en veroverde de bal met een sliding. Vanuit die sliding stond ik op, klaar om op doel te schieten, met m’n volledige gewicht op m’n ene been. Maar de voet van m’n standbeen bleef volledig verticaal in het gras staan, in plaats van horizontaal. Dus ik brak eerst m’n rechterbeen en bij het terughalen van m’n voet, scheur ik m’n enkelbanden af. Als ik eraan terugdenk, lopen de rillingen over m’n rug. Nu nog steeds. Het eerste wat ik vroeg toen ik in de ambulance lag, was: Zal ik ooit nog voetballen? Maar dat konden ze me natuurlijk niet garanderen. Ik heb nog nooit zoveel pijn gevoeld, m’n voet lag er gewoon af, kun je het voorstellen? Ik was bij, maar in het ziekenhuis van Monte Carlo kreeg ik het ene morfineshot na het andere. Volgens mij hebben ze de toegestane hoeveelheid toen wel ietwat overschreden. Liggend op een brancard heeft een chirurg m’n voet teruggedraaid. Die lag helemaal andersom, dus moest weer rechtgezet worden. Dat deed zo verschrikkelijk veel pijn, ondanks alle medicatie, echt onbeschrijfelijk. Later die avond ben ik met een privéjet naar Amsterdam gevlogen om meteen geopereerd te worden in het AMC.”
Geen zin meer
Een paar maanden na de beenbreuk overleed zijn moeder, plotseling. Dieper kon Winston Bogarde voor zijn gevoel niet zinken. Alles viel weg. Voetballen? Geen zin meer in. Hij belde Louis van Gaal, zijn trainer bij Barcelona en zei dat hij wilde stoppen. “Daar kon Louis wel begrip voor opbrengen. Hij zei alleen: Neem je tijd. Maar ik zei nog een keer: Hierbij lever ik mijn contract in, ik stop met voetballen, per direct. Het interesseerde me niks meer. Mijn wereld was helemaal in elkaar gestort.” “Naarmate de revalidatie stagneerde, deden steeds meer mensen een beroep op me om toch door te gaan met voetballen, vooral familieleden. M’n moeder zou niet anders gewild hebben. Maar dat was een hele moeilijke periode voor me. Ik kon net weer een beetje zelfstandig lopen en voetbal interesseerde me eigenlijk helemaal niks meer. Als het over voetbal ging in een gesprek, draaide ik me om.” Bogarde begon een ander leven. Startte een bedrijf, Global Music Entertainment, dat Urban-concerten organiseerde en belandde in de pokerwereld. Dankzij zijn bemoeienissen met de Suriprofs keerde hij langzaam weer terug in de voetbalwereld. Ooit zal hij bondscoach van Suriname worden, dat is zijn ultieme droom. Bogarde, iets te corpulent toen, deed een keer mee en meldde zich als coach. “Ik ben zo lang in het voetbal werkzaam geweest, dat ik er weer over na ging denken.” Zijn filosofie? “Ik wil hard, maar eerlijk zijn. Keihard werken, discipline tonen. Ik wil dat spelers weten waar ze aan toe zijn, net zoals ikzelf altijd om duidelijkheid vroeg. Het belangrijkste is dat een trainer zijn spelers beter maakt, op welke wijze dan ook.”
Tegendraads
Zijn trainersdiploma haalde hij, geheel in tegendraadse Bogarde-stijl, in het Noord-Ierse Belfast omdat hij hier niet voldeed aan de criteria voor toelating tot de verkorte cursus tot coach betaald voetbal. In 2015 keerde Winston Bogarde terug, in de trainersstaf van Ajax. “Ik ben blij dat zij mij de mogelijkheid bieden om de spelers te helpen in hun ontwikkeling,” zei hij bij die gelegenheid. En Wim Jonk, die man die verantwoordelijk was voor zijn aanstelling: “Ik denk dat Winston, met al zijn passie en ervaring, de juiste man is om de fijne kneepjes van het verdedigen over te brengen. Want ook dat is straks keihard nodig om overeind te kunnen blijven in het internationale topvoetbal.” Drie jaar later is Winston Bogarde kampioen van de Jupiler League met Jong Ajax en wordt zijn naam, in combinatie met die van Michael Reiziger, genoemd als toekomstig trainer van Ajax 1.