Iedere dag het nieuws dat echte mannen interesseert

Holleeder en de knaagdieren

Lees hier de nieuwste column van Jens Olde Kalter, over Willem Holleeder

https://cdn.pijper.io/core/panorama-fallback1.png

Holleeder

Iedere (misdaad)journalist heeft er een. Iedere crime-fan en ‘iedere’ huisvrouw wil er een: een accreditatie voor de zaakHolleeder. Ik ontbreek standaard in de Bunker, de beveiligde rechtbank in Amsterdam-Osdorp. Omdat de Bunker gewoon een geestdodende betonnen schoenendoos is, met de Subway 200 meter verderop als enige uitlaatklep. Vind ik de zaak-Holleeder dan niet interessant? Ja, natuurlijk wel. ‘Cor en Willem’ (en met hen Peter R. de Vries) hebben destijds hoogstpersoonlijk mijn interesse in misdaad gewekt, en een dagje de zaak volgen (tot nu toe via twitterende collega’s of via de straalverbinding met de rechtbank aan de Amsterdamse Parnassusweg) leidt in negen van de tien gevallen tot jeugdsentiment. Maar voor de rest is het kermisgehalte rond de zaak wat hoog. Je moet om een stoel vechten met ‘collega’s’ die je nog nooit eerder hebt gezien (en al helemaal niet in een rechtbank) of met Jan uit Helmond, die om vier uur ’s ochtends in de trein is gestapt om een glimp van ‘de Neus’ of van ‘bestseller-Astrid’ op te vangen.

Ach, de hype neemt vanzelf af, nu het koningsdrama tussen broer en zus voorlopig over het hoogtepunt heen is en het over de harde feiten gaat. Zoals die over de moord op Cor van Hout, de twee eerdere pogingen daartoe en de achtergronden ervan. Dus toog ik vorige week ook eens naar Osdorp. Bij binnenkomst – de zaak was al twee minuten bezig- werd het direct vermakelijk. Willem Holleeder mag dan van (het opdracht geven tot ) meerdere moorden worden verdacht, hij is nog steeds een van de meest gevatte figuren die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen. “Hé collega,” klapte hij me op een Amsterdams terras ooit hard op de schouder, nadat zijn eerste column in Nieuwe Revu net een paar minuten een feit was geworden. Ik zat daar om een van de eerste exemplaren van mijn boek BADR te overhandigen aan de hoofdpersoon zelf, maar ik had vijf minuten eerder gehoord dat Badr daar niet op zat te wachten.

@backlink(179329)

Holleeder rukte het boek uit mijn handen. “Nou als hij het niet wil hebben, is dat boek nu van mij.” Enkele dagen later kwam ik hem ergens anders opnieuw tegen. Ik met opnieuw een exemplaar van mijn boek. “Voor wie is dat?” vroeg hij, omdat hij altijd alles wilde weten. “Voor Goedele Liekens,” antwoordde ik naar waarheid. “Oh, geef dan maar weer hier,” zei hij terwijl hij een graai naar voren deed. “Dan breng ik het zelf wel naar d’r toe.” In de Bunker ging het vorige week donderdag onder meer over het Heineken-losgeld. Vooral hoe, waar en hoelang dat destijds was begraven, wilden de officieren van justitie van Holleeder weten. “Waarom dat geld daar dus niet zo heel lang in dat bos heb gelegen?” zei de Neus tegen de officier, die dat kennelijk niet helemaal geloofde: “Nou dan kommen er allemaal knaagdieren. En die gaan dan door dat geld heen zitten knagen.”

Het geëmmer tussen officier Sabine Tammes en Holleeder was sowieso al vermakelijk door de totaal verschillende manieren waarop ze de Nederlandse taal toepassen. Tammes in zwaar ‘ABN’, richting kakkineus, Holleeder in z’n vijfsterren-Jordanees. Hilarisch werd het als de al even beschaafd formulerende vrouwelijke rechter taps ging voorlezen en een seconde hoorbaar twijfelde of ze nou ‘hij hep’ of ‘hij heeft’ moest zeggen. Natuurlijk ging het ook inhoudelijk meer over de moord op Cor van Hout en de achtergronden. Waren ‘Sam en John’ de moordenaars? Cor had hen tenslotte veelvuldig beledigd als hij weer eens een bakkie op had. Of was het toch vanwege een verprutst drugstransport waarvoor Cor moest opdraaien? Of is er inderdaad een link naar de eveneens vermoorde Gijs van Dam? Van Dam zou destijds in conflict met Utrechtse Marokkanen zijn geraakt. En Cor zou daarin hebben bemiddeld, wat kennelijk dus niet goed zou zijn afgelopen. Staat binnenkort op de agenda van de rechtbank. Ik ga maar gauw mijn accreditatie in orde maken.