‘Ik wil een waardige Eddy Wally zijn’

De imitator van The Voice of Europe heeft alleen de pech dat zijn kleedkamer het invalidentoilet is

In het kitscherige Memlinc Palace Hotel in het Belgische badplaatsje Knokke-Heist verschijnt in de deuropening van de feestzaal plotseling de gestalte van een man die al bijna tweeënhalf jaar dood is. Hij is overdreven glamoureus gekleed. Hij heeft zichzelf in een wit showkostuum met zwarte strepen gehesen en draagt een witte hoed. Op zijn neus pronkt een blitse, roze zonnebril met enorme jampotglazen. Op zijn gezicht staat zijn kenmerkende, ietwat geniepige glimlach gebeiteld. Maar pas wanneer hij begint te praten, is de gelijkenis met Eddy Wally compleet:

“Waauw!”

“Gewèèèllldig!”

“Onvoorstelbaar!”

“Superrr!”

Eddy Wannabe heeft zich net omgekleed in zijn kleedkamer. De imitator van The Voice of Europe en The Star of Belgium, zoals Eddy Wally zichzelf noemde, had alleen de pech dat zijn kleedkamer geen luxe ruimte was met alles erop en eraan, maar gewoon het invalidentoilet. Toen hij een half minuutje na het verlaten daarvan in de gaten kreeg dat het misschien niet zo handig was om zijn koffer met dure spullen daar open en bloot te laten liggen, draaide hij zich om en trok hij snel weer aan de deurklink. De deur bleek alleen al op slot. Iemand was zijn behoefte aan het doen. Daardoor duurde het enige tijd voor Eddy Wannabe weer bij zijn spullen kon, maar ook voor de toiletgebruiker moet het vreemd zijn geweest dat hij na het doortrekken en vervolgens het openduwen van de deur opeens oog in oog stond met een zanger die al lang begraven is.

Nieuwe techtenologie

Nu maakt Eddy Wannabe zijn entree in de feestzaal met zijn armen theatraal uit elkaar, alsof hij uit de dood is herrezen. Het optreden voor de groep van 250 Nederlanders die in Knokke-Heist overnachten begint pas over een half uur, maar de eerste twee feestgangers vliegen al op hem af. Het zijn twee volwassen mannen, aangeschoten zakenlui, van wie het niet helemaal duidelijk is of ze in de gaten hebben dat het niet de echte Eddy Wally is bij wie ze nu hun mobiele telefoon in het gezicht duwen.

“Zouden we een selfie met u mogen maken, meneer Wally?” vragen ze.

“Wow! Wat een techtenologie,” reageert Eddy Wannabe.

Hij struikelt bewust over het woord technologie. Het is een grap die de mannen ontgaat, want zij hebben nu eenmaal niet in hun hoofd geprent welke versprekingen Eddy Wally allemaal heeft gemaakt op het videokanaal dat hij continu ‘TsjoepTsjoep’ noemde. Maar uiteraard heeft Eddy Wannabe al deze video’s uitvoerig bestudeerd. Hij weet als geen ander dat Eddy Wally zichzelf op een zonnige dag in een fleurige blouse op zijn eigen balkon filmde en het volk met de volgende woorden toesprak: “Dames en heren, beste kijkers. Nu voel ik mij in topconditie, zeg. Nu begin ik aan de film, zeg. Alles doe ik met de nieuwe techtenologie. Ik kan mijn eigen film maken, dat is toch uniek? Dat kon geen ene, maar ík kan dat. Voor ú.”

Het zijn dit soort video’s die een onuitputtelijke bron van inspiratie vormen voor de Limburger die eigenlijk Ton Wolter in zijn paspoort heeft staan. Uiteraard heeft hij ook de biografie en oude interviews van Eddy Wally gelezen om de Vlaamse zanger tot in de perfectie te kunnen imiteren. Hij heeft zijn spiksplinternieuwe showkostuum zelfs helemaal uit de Verenigde Staten laten overvliegen omdat de kostuums die Eddy Wally droeg ook uit de Verenigde Staten kwamen. Althans, dat beweerde Eddy Wally zelf. Maar ook Ton Wolter weet dat Eddy Wally aan grootheidswaanzin leed. Daarom kunnen de feestgangers Eddy Wannabe vanavond opeens in de microfoon horen zeggen dat ‘heel Amerika aan zijn voeten ligt’, omdat Eddy Wally dat nu eenmaal ook altijd zei, nadat hij er in de jaren zeventig toevallig een keer had opgetreden.

Nooit een polonaise

Het bijzondere aan Ton Wolter is dat hij moeiteloos overschakelt naar zichzelf en weer terug naar Eddy Wannabe. Een kwartier voor zijn optreden begint, gaat hij met een biertje aan tafel zitten en vertelt hij over de zanger van wie het altijd de vraag was of hij nou echt zo gek was of dat hij een rol speelde. “Eddy had één gouden regel: laat ze maar lachen, laat ze maar doen, maar Eddy pakt de poen. Dat is echt waar. Ik heb z’n boek gelezen. Regelmatig zat hij ’s avonds aan de keukentafel met z’n Mariëtje z’n geld te tellen. Hij heeft weleens in een contract laten zetten dat het publiek hem tijdens zijn optreden met van alles mocht bekogelen, maar dan moest er wel 1000 euro extra worden betaald. Het was een gewiekste man, van wie iedereen dacht dat hij zichzelf niet serieus nam. Dat is het mooie. Dat hij de illusie in leven hield dat hij echt zo was. Dat is iets wat ik als Eddy Wannabe ook probeer te doen. Ik zet mijn verstand op nul en geloof in wat ik doe. Ik zal Eddy ook altijd met respect behandelen. Het is makkelijk om hem belachelijk te maken, maar ik wil een waardige Eddy Wally zijn. Ik heb veel optredens van hem gezien. Eddy deed niet veel. Hij maakte geen grappen met het publiek, hij zette ook nooit een polonaise in. Hij leunde alleen van zijn ene voet op zijn andere voet. Zo danste hij. Dat is alles wat hij deed.”

Waarschijnlijk is het respect waarmee hij Eddy Wally imiteert de reden dat Marina Wally – de dochter van Eddy – zo’n grote fan van hem is. Tijdens een Eddy Wally-fandag, na het overleden van Eddy in februari 2016, ontmoetten Marina en Ton elkaar voor het eerst. Marina was zo onder de indruk van de imitatie van Ton dat ze hem vroeg of hij samen met haar een duet wilde zingen. Zo kon het gebeuren dat Marina opeens op het podium Niemand laat zijn eigen kind alleen met haar dode vader stond te zingen. Later nodigde Marina Ton ook nog uit voor haar 60ste verjaardag. Daar werd hij voor het eerst aangekondigd als Eddy Wannabe, een naam die Marina zelf had bedacht. “Die naam past bij me,” zegt Ton nu, vanachter zijn bierglas. “Het wekt de indruk dat ik graag Eddy Wally wil zijn, maar dat het me niet helemaal lukt. Dat is ook zo. Ik ben een Nederlander die een Vlaming probeert na te doen.”

Ondertussen giet hij zijn laatste slok bier achterover. Zometeen mag hij het podium opklimmen. Een bijzonder moment voor hem. “Eddy heeft hier, in dit hotel, ook weleens op de bühne gestaan. Dat vertelde de zoon van Johnny Hoes me laatst, Adriaan Hoes, met wie ik bevriend ben. Hij zei dat dit de favoriete stek van zijn vader is geweest en dat Eddy hier ook geregeld heeft opgetreden.”

Dan knikt hij naar een ober die iets verderop lege glazen ophaalt. Het is een man van een jaar of 60. “Misschien dat die meneer het zich nog herinnert. Ik zal het hem eens vragen. Alhoewel, hij verstaat mij waarschijnlijk niet…”

Dan barst Ton in lachen uit en veert hij overeind. Wanneer hij wordt aangekondigd als The Voice of Europe, betreedt hij onder luid applaus van de 250 Nederlanders het podium en begint hij Chérie te zingen, het nummer waarmee Eddy Wally in 1966 zijn eerste hit scoorde. Daarna volgen klassiekers als Loco Loco en natuurlijk Ik spring uit een vliegmachien, alleen maar om jou te zien. Vanaf een afstandje geniet de ober stilletjes mee. Het is een perfect moment om hem te vragen wat hij zich nog herinnert van al die keren dat de echte Eddy Wally hier heeft opgetreden. “Nou, ik werk hier nu toch al jarenlang,” zegt de beste man, “maar Eddy Wally? Die heb ik hier nog nooit gezien.”