Bezoek aan de hel van Thailand

‘Hoop voor Nederlander in Thaise cel’ stond er als kop boven het stukje in De Telegraaf. Het ging over de Nederlander Gerard van Vulpen. Hij werd tijdens oud en nieuw op het paradijselijke Thaise eiland Koh Samui neergestoken, maar belandde zelf in de cel. Nadat Gerard bij een barretje drankjes was gaan halen kreeg hij ruzie om kleingeld. Dat liep zo uit de hand dat hij door één van de uitbaters werd gestoken: zes keer in zijn borst, één keer in zijn been. Hij lag drie dagen op de intensive care en sprak later, toen hij weer een beetje bij zinnen was, met de politie. Er werden Thai opgepakt. Maar volgens de mensen die Gerard steunen betaalden die verdachten smeergeld om uit de bajes te blijven. In plaats van dat zij achter tralies belandden, werd Gerard opgepakt. Een bloedtest in het ziekenhuis zou er tevens op hebben gewezen dat de Nederlander drugs had gebruikt. Nu zit hij in een vieze, stinkende Thaise cel voor drugsgebruik. Thailand en drugs: het is geen goed huwelijk.

Ik moest terugdenken aan mijn vakantie in Thailand. Het was in 1996. Ik kwam net uit Australië waar ik drie maanden was geweest. In Bangkok leerde ik een Deens meisje kennen. Zij vertelde me dat ze daar was om een Engelsman op te zoeken. Die Engelsman zat vast in de beruchte Bang Kwang-gevangenis van Bangkok, ook wel spottend Bangkok Hilton genoemd. ‘Onderzoek zou uitwijzen dat een Europeaan gemiddeld slechts negen jaar overleeft in de complexen van Bang Kwang,’ zo staat te lezen op Wikipedia. De Deense schreef brieven naar de Engelsman en hij schreef brieven terug. Ik kreeg het idee dat er een relatie tussen die twee was. Ik vroeg haar of ze ook wist of er Nederlanders zaten. Ze zou het voor mij vragen aan die Engelsman. De volgende dag hoorde ik de naam Pedro Ruijzing voor het eerst. Ik besloot ook naar Bang Kwang te gaan om die Nederlander daar te ontmoeten. Ruijzing zat er toen net een jaar en het zag er allemaal uitzichtsloos uit voor de man. Hij was gepakt voor heroïnesmokkel, kreeg de doodstraf, maar omdat hij schuld bekende werd die straf omgezet in levenslang.

Ik zie hem nog zo de hoek omkomen van het witte gebouwtje: dunne man, blond haar, priemende ogen, tatoeages, ingeteerd, maar op een gekke manier zag hij er ook wel weer sterk uit. Hij was natuurlijk uitermate verrast dat er ineens bezoek voor hem was. Ik stelde me voor en we begonnen te praten over zijn situatie. Over de corrupte bewaarders, over de hiërarchie in de bajes, over de allesverzengende hitte en het ongedierte overal. In je haar, in je broek, op je lijf, in je eten, op je kussen... Ik vertelde hem ongevraagd over mijn net gemaakte reis door Australië. Bij het afscheid vroeg hij me of ik koffie en nog wat kleine dingen voor hem kon kopen. Die heb ik toen gekocht bij de gevangeniswinkel en op zijn naam laten zetten. In 2004, net voordat hij er negen jaar zou zitten, kwam Pedro Ruijzing vrij omdat hij gratie kreeg van koning Bhumibol. Ruijzing schreef er een prachtig boek over: Levenslang in Thailand. Ik hoop voor Gerard van Vulpen dat hij snel weer voet op Nederlandse bodem kan zetten.