Hoertjes zijn geen naaimachines

Prostituées beoefenen het oudste beroep ter wereld, daar hoef je de Bijbel maar op na te slaan, maar seksclubs, waar betaalde seks wordt gebezigd in donkere hoekjes, bubbelbaden of gewoon in een luxe peeskamertje, zijn relatief nieuw in 1982. Het bezoeken van zo’n club is het nieuwe vreemdgaan, wordt gezegd, want nu kun je tegen betaling gewoon een glaasje champagne drinken met een onbekende dame en haar vervolgens alle hoeken van het waterbed laten zien. Een heel andere beleving dan in zo’n koud en vochtig tochthok waar je van ellende de gordijnen moet dichttrekken omdat anders iedereen je vanaf de straat kan zien in dat rode licht. Nog een bijkomend voordeel: door gewoon je ontrouw af te kopen hoef je niet meer met de secretaresse, de buurvrouw of de oppas vreemd te gaan, want die staan dichterbij dan goed is voor je geweten.

Afijn, 1982 dus. Panorama gaat op strooptocht langs een aantal seksclubs in Nederland, waar geen Roemeense, Bulgaarse of Poolse werkneemsters op de loonlijst staan zoals nu, maar vooral dames uit Zuid-Amerika en Zuidoost-Azië. Marcia, afkomstig uit de Filipijnen en werkzaam in een luxueus bordeel in Rotterdam, heeft het prima naar haar zin. Logisch, want ze verdient meer dan 100.000 gulden (nu zo’n 45.000 euro) per jaar. Een godsvermogen in die tijd, en dat allemaal om niet alleen de klant, maar ook zichzelf te plezieren: “Op de Filipijnen is een vrouw er alleen maar om kinderen te krijgen en om haar man te bevredigen. Nou, dank je wel. Ik zie nog wat van de wereld, en straks, over een paar jaar, houd ik ermee op en kan ik met een mooi kapitaaltje op zak ergens anders gaan wonen.” 

Dit is een voorstukje uit ons blad. Wil je het hele artikel lezen? Bestel Panorama dan HIER of lees het op Blendle.