We blijven in de ban van Barney

Micha

Nog voordat het WK darts deze week van start gaat in Londen – ik neem aan dat ik er niet meer bij hoef te zeggen dat het het WK van de PDC is en niet van die andere dartsbond, de BDO – ben ik al dartsmoe. Natuurlijk is dat de schuld van RTL 7. Ik heb het gevoel dat ze tegenwoordig elke pijl uitzenden, of dat nu op een toernooi in Engeland is of ergens in een kelder in Australië en Nieuw-Zeeland, waardoor ik vaker naar dat hoofd van Michael van Gerwen kijk dan naar een voetbal. Niet dat dat van elkaar verschilt qua vorm, maar je snapt wat ik bedoel. Toen het WK nog het enige live uitgezonden toernooi was, had je iets om naar uit te kijken: nu zie je, net zoals in de Champions League bij het voetbal, steeds dezelfde namen bij de laatste acht. Doe dus vooral geen moeite om vanaf vrijdag al in te schakelen: als je dat na de kerst pas doet, heb je waarschijnlijk niks gemist.

Alhoewel, Raymond van Barneveld speelt aanstaande zaterdag zijn eerste wedstrijd van het WK. Nog niet zo lang geleden waren zijn eerste-, tweede- en derderondepartijtjes zekerheden, maar tegenwoordig weet je bijna zeker dat hem al na één leg de moed in de schoenen zakt, dat hij bij de eerste gemiste dubbel verongelijkt en vol zelfmedelijden naar boven kijkt met de vraag: Waarom ik, God? Waarom ik? om er vervolgens keihard in drie sets af te gaan. Zijn imposante carrière die na dit WK stopt, duurde zeker een jaar te lang. Misschien zelfs twee. Van Barneveld is inmiddels een paria geworden en dat verdient hij niet. En het meest kwalijke is: er is niemand in zijn buurt die hem tegen zichzelf heeft beschermd en deze afgang heeft bespaard. 

Toen hij nog postbode was en niet zoals nu in een midlifecrisis was beland – haartransplantatie, jongere vriendin, rappen met rapper Donnie – had Van Barneveld iets aandoenlijks: een soort Rocky uit Den Haag die voor straat en stad die pijlen in dat bord keilde en de wereldkampioen van het volk werd. Ik heb het destijds met mijn ogen gezien op de BBC, nog voordat RTL 7 als een stoomwals alles platwalste. Maar die held van toen is hij allang niet meer. Echte helden weten wanneer ze moeten stoppen, kijk maar naar Van Barnevelds voorbeeld Phil Taylor. Ik weet eigenlijk niet of ik die meelijwekkende afgang wel aankan. Jij?

Jochem

Volgens mij is er nog altijd meer voetbal op tv dan darts. Het is maar waar je van houdt. En als ik geen zin heb, dan kijk ik niet. Of beter: als mijn vriendin geen zin heeft, dan kijk ik niet. Wat er in de praktijk op neerkomt dat ik heel weinig naar darten kijk. Maar het WK laat ik mij niet ontnemen. Dit jaar zeker niet. Wie er wereldkampioen wordt, interesseert me niet eens zoveel. Ik kijk voor Barney.

Ik was altijd al mateloos gefascineerd door hem, door die per ongeluk in de schijnwerpers belande postbode, maar sinds ik het onlangs verschenen boek Game Over van Jasper Boks heb gelezen, ben ik pas echt in de ban van hem. Het is met afstand het meest wonderlijke boek dat ik dit jaar las. Even mistroostig als hilarisch. Boks volgde Van Barneveld en zijn entourage een heel jaar lang op de voet. Vanaf het moment dat hij zijn afscheid aankondigde tot aan zijn voorbereidingen op het komende WK. Het is zo’n boek waaruit je maar blijft voorlezen. Desnoods aan wildvreemden die toevallig tegenover je zitten in de trein. Neem deze quote van zijn vrouw Silvia, over omgaan met verlies: “Als we samen bij een toernooi waren geweest, en hij lag eruit, dan smeet hij zijn pijlen in een meer, of hij scheurde zijn broek kapot uit frustratie.”

Of deze tamelijk verontrustende zin: “Raymond was een jaar of achttien toen hij voor het eerst een boterham voor zichzelf smeerde.”

Of het begin van hoofdstuk 6 (getiteld: De beerput moet helemaal leeg): “Ik wil dood. Dan ben ik er tenminste vanaf. Nou ja, eigenlijk ben ik al overleden. Wat stel ik nou eigenlijk nog voor?”

En zo gaat het maar door. Met naast de hopeloos depressieve Van Barneveld ook een glansrol voor zijn manager Jaco van Bodegom, die desondanks blijft proberen om hem op te beuren: “Vertel nog eens wat je favoriete dubbel is, Ray.”

“Dubbel D.”

Afijn, mocht je genoeg hebben van al die pijltjes die de komende weken op RTL 7 in het rond vliegen, lees dan vooral Game Over.

Vooruit, nog eentje dan: “Raymond slentert door de lange gang van het statige Westpark Hotel in Dublin. Hij schudt zijn hoofd als hij bij een van de twee liften aankomt. De deur gaat net voor zijn neus dicht. Dat heb ik nou altijd, zegt hij.”