Nooit meer een nieuwe HJK

Vorige week is mijn goede collega Hendrik Jan Korterink overleden. Hij leed al een tijdje aan die vervelende klote-ziekte, maar ook alweer zó lang dat ik dacht dat het misschien allemaal wel mee zou vallen.

Als we elkaar spraken, en dat was zeker één keer per week en soms zelfs wel vaker, dan hadden we het misschien drie seconden over die ziekte om daarna snel over de misdaad in Nederland te beginnen. Want er was altijd wel iets waar we over konden babbelen, iemand was net opgepakt, of neer- of doodgeschoten. En altijd had Hendrik Jan dan net toevallig de broer of zus of neef of buurman van dat slachtoffer gesproken of hij was er onderweg naartoe.

We spraken dan over wat er allemaal mogelijk was qua verhaal en wat de haken en ogen zouden zijn. Ook bespraken we af en toe de net gepubliceerde verhalen van collega’s in dit blad of elders. Hendrik Jan zei dan heel vaak dat het een mooi verhaal was, maar dat het allemaal toch nét even anders zat. Dan kon hij eindeloos doorlullen over hoe de vork volgens hem dan wél in de steel stak.

Ik luisterde wel, maar half, hij was me al kwijt toen het na vier, vijf namen veel te ingewikkeld werd voor mijn oren. Ik zei dan ook vaak tegen hem bij wijze van afsluiting dat het allemaal heel interessant klonk, maar dat ie nog even moest nadenken hoe het aan onze lezers geserveerd kon worden. “Ja, dat moet ik nog even zien,” zei hij dan met dat typische Veluwse stemgeluid.

het gesprek en ik keek een paar wezenloze minuten voor me uit. Daarna appte ik een andere collega.

Na een dik uur kreeg ik de bevestiging.

Vorige week is mijn goede collega Hendrik Jan Korterink overleden. Ik vind het zo ontzettend moeilijk te geloven omdat ik hem nog zo duidelijk hoor spreken en voor me zie schuifelen over de redactie. De laatste keer dat we elkaar live spraken, dronken we nog een kop koffie en hadden we het over de stand van het misdaadland. Ik dwong hem toen toch wat langer te praten over zijn gezondheid. Met moeite kwam eruit dat hij zwaardere pillen had die alleen nog maar even moesten aanslaan. De laatste keer dat ik hem sprak was over de telefoon, drie weken geleden. De zwaardere pillen leken aan te slaan, zei hij. Het artikel dat ik ingepland had zou er komen. Iets later had ik contact met zijn dochter. Zij liet weten dat er voorlopig geen artikel van Hendrik Jan zou komen. Misschien wel helemaal niet meer, zei ze. Ik vind het zo moeilijk te accepteren dat Hendrik Jan Korterink dood is, dat we nooit meer samen even bij kunnen kletsen en dat er nooit meer een nieuw verhaal van hem in Panorama zal staan, maar ik zal het toch moeten. Vorige week is namelijk mijn goede collega Hendrik Jan Korterink overleden. Je wordt gemist HJK.